aan mijn toekomstige publiek

of aan iedereen die nu verdriet voelt

of aan iedereen die nu eigenlijk ergens anders zou zijn

of aan iedereen die mist…

ik mis

ik mis

ik mis de wind door mijn haar op de fiets naar mijn werk

ik mis een arm, een hand, een wang van een collega die niet goed geschoren is

ik mis een vleug van parfum, een lach in de verte, het schrapen van een keel,..

theater is mijn vak

ik houd van theater

omdat je met mensen in dezelfde ruimte op hetzelfde tijdstip hetzelfde kunt beleven

beleven is voor mij ruiken, voelen, proeven, zien, horen,..

het gevoel van je had er bij moeten zijn

nu in deze tijd van corona is beleving gereduceerd tot zien, veel zien, vooral kijken naar beeldschermen vol gezichten van anderen en horen, een beetje horen als je tenminste niet op mute wordt gezet

als tutor van derdejaars studenten zoomde ik gisteren, dat inmiddels algemeen bekende nieuwe werkwoord, met een student die tijdens ons gesprek in huilen uitbarstte

ik achter mijn scherm

zij achter het hare

mijlenver van elkaar vandaan keek ik naar haar huilende gezicht

ik kon geen arm om haar heen slaan

ik kon alleen maar kijken

en.. spreken

alles wat ik normaal aan troost in mijn armen draag, moest ik nu in mijn woorden leggen en al die tijd was daar de intimiteit van dat kijken

alles trilt zegt de Franse filosoof Serres

en alles wat trilt kun je muziek noemen

zonder muziek kan er niets levends ontstaan, zegt hij

bij de bevruchting van de mens, begint het calcium te schommelen

en vanuit die trilling ontstaat een mens

we worden uit de muziek geboren

wij resoneren

wij leven

ook het coronavirus trilt

maar hoe klinkt die muziek dan?

die afschuwelijke zwanenzang van stervende mensen die ze op haar pad de dood in jaagt?

de hele wereld luistert naar dit afschuwelijke lied

nog nooit hoorden we zo hetzelfde als nu

nog nooit stonden onze oren zo dezelfde kant op

maar ik vraag me af: kunnen we verder horen dan het aantal bevestigde besmettingen, het aantal nieuwe ziekenhuisopnamen, het aantal doden?

verder dan de noodklokken die wereldwijd luiden?

kunnen we onder al deze rampspoed nog iets anders horen?

als je dit niet zou lezen, maar als ik tegen je zou spreken, zou mijn stem door jouw trommelvlies trillen

langs hamer en aambeeld

en zo zou ze jouw lichaam betreden

misschien zou het me lukken om jouw gedachten opzij te duwen

om even alles te vergeten

om ruimte in te nemen met wat ik je zou zeggen

want nog voor je het in de gaten zou hebben, zou mijn stem al in jou trillen

wat intiem hè?

dat ik , als ik spreek, in jou resoneer?

dichterbij kan ik niet komen

niet met kijken

niet met aanraken

alleen geluid houdt zich niet aan lichaamsgrenzen

kunnen we nu in deze wereld van fysieke afstand deze intimiteit vinden in een gesprek aan de telefoon of met beeldbellen als we alleen onze stem hebben?

kan ik troost bieden aan mensen die verdriet hebben alleen door te spreken?

kan ik de muziek van de troost harder laten klinken dan die van het coronavirus?

hoor je het?