Eerst is er wat gegiechel, de ene gaat gelijk aan de slag met de opdracht, anderen kijken nog om zich heen opzoek naar voorbeelden. Al snel zit iedereen er lekker in en is druk aan het tekenen, Body prints maken op de grond zitten en dan je vorm over laten trekken. Heel intiem eigenlijk, zeker in corona tijd en dat doet wat met je. Er komt iemand heel dichtbij. Dit levert ook weer gespreksstof op, de nabijheid van de ander door het krijtje. ’Iedereen is met mij bezig’ en ‘het is speelzig’ zijn uitspraken die me bijbleven. Je neemt iemands houding over en daarmee ook een gevoel, het voelt anders, wat zegt die ander mij? In de stilte hoor ik van alles, we kunnen nog door maar de amazoniet wacht niet en verbindt zich met de Keith Haring achtige tekeningen op de vloer. Er heerst wat verlegenheid om in te stappen in de volgende oefening maar al snel gaat de eerste het pad bewandelen, gevolgd door de schaduw. Het wordt echt heel intens en ook zo waardevol dat iedereen een rol heeft in deze transformatieve tocht. Niet nadenken maar fysiek luisteren. Hier getuige van zijn en deel uit maken van het proces van een ander maakt me nederig. Zou ik dit pad zelf durven gaan? Dit herhalen en dan mijn vraag meenemen? Met welke vraag stap je in, en met welke stap je ook weer uit? De weg terug blijkt lastig, door de heenweg zitten we al vol, er lijkt geen weg terug want de transformatie is al op gang. Toch is het zinvol, keer om en kijk wat je mee wilt nemen, wat er veranderd is en welk zaadje is geplant. In mijn onderzoek wil ik kijken hoe je ook theorie op een fysieke manier kunt aanleren, is fysiek luisteren daar het middel toe? En hoe weet je of er geleerd is? Door reflectie en kan dat dan ook fysieke reflectie zijn? Heel veel vragen maar dat niet alleen, ook heel veel gevoeld bij anderen en via hen ook bij mezelf.

Ik las een uitspraak van Paul Verhaeghe, ‘je kunt niet iemand in je eentje zijn, je bent altijd iemand in verhouding tot de ander’

Marjolein