Mijn gevoel riep „Help, ik moet hier weg!”. Het discours en de aanpak van de bijeenkomsten van het lectoraat staan haaks op mijn natuurlijke voorkeur. Ik denk vooral, ben pragmatisch, hou van plannen, aanpakken, etc. Het ‚zweven' bij het lectoraat is heel spannend voor mij. Leerzaam ook. Daarom blijf ik en probeer ik lol te halen uit die innerlijke tweestrijd. 

Als een andere onderzoeker begint over het sjamanisme haak ik in eerste instantie weer af, want zweverig. Ik haak weer aan als uit zijn verhaal duidelijk wordt dat er zonder aarde of te aarden het zweven ook maar zweven blijft. Dat Essentie, Energie, Kracht en Materie (aarde) in balans moeten zijn. Ik herken mijzelf, de relatie met mijn directeur en mijn relatie tot HKU hier meteen in.

Een aantal gedachten naar aanleiding hiervan:

- ik heb binnen het lectoraat het aspect Materie nodig om aangehaakt te zijn en om te kunnen halen en brengen

- Materie is mijn kracht, maar daardoor wordt ik in mijn werk ook vaak in die hoek gedreven. De balans raakt zoek en de Energie raakt uit beeld. Juist de combi van de 4 elementen maakt dat je je goed voelt en goed functioneert

- mijn leidinggevende is vooral Essentie, ik dus vooral Materie. We vinden elkaar in het midden en kunnen elkaar daar aanvullen en bewonderen.

- HKU is steeds meer gefocust op Kracht en Materie. Het gevolg is dat de Energie om laat gaat en de Essentie uit het oog verloren raakt. De balans is niet altijd optimaal. Het gevaar is dan ook dat mensen gaan afhaken.