De geluiden van de werkende 3d-printers vullen subtiel de ruimte. Als je iets dichter bij hen komt staan zijn individuele composities te horen aan de hand van wat ze processen of printen. Hoe ga ik straks zelf de informatie, deze workshop, de indrukken, de geluiden en mijn observaties processen? Iedereen vind het spannend, want hoe kom je tot dans geïnspireerd op 3-d printers?

Rick praat met veel liefde over zijn werk, over de stapjes en stappen die hij had moeten maken om tot de huidige ontwerpen en producten te geraken. Hij beschrijft, naast het concrete product waarmee de leerlingen later aan de slag gaan, zijn proces, zijn weg, zijn zoektocht, zijn vraagstellingen en het leggen van zijn eigen vertaalslag. Het word toch anders dan jij het in eerste instantie hebt bedacht is de conclusie, maar des te leuker om de interactie aan te gaan. Ook vraagt het een ander soort coördinatie; wat is er dan belangrijk om op te focussen? De details op papier zijn namelijk niet makkelijk digitaal te reproduceren. Een 3 d-print doet je op andere accenten focussen dan de gelijke tekening op papier, het heeft letterijk een ander BODY en dus expressie. Juist het niet helemaal kunnen sturen of grijpen is boeiend. Het werkt verruimend voorbij je verwachtingen en openbaart de mogelijke vertaalslagen om het vervolgens weer in eigen hand te kunnen nemen en fine te tunen. 

Uit een 2d tekening wordt letterlijk een 3 d print geboren. Het lijkt bijna op een magische transformatie. Harde materie wordt in allerlei vormen gemoduleerd. 

Ik kies voor een lichaam omhuld in vuilniszakken. Het van binnen uitrekken van een vuilniszak doet me denken aan de transformatie van plastisch materiaal . De vorm is nog niet gedefinieerd, is aan het ontstaan, tot het lichaam/ de ledematen te voorschijn komen en concrete kleine 3 d-prints uitrollen. Ik vond het interessanter niet het lichaam als een eindproduct te presenteren maar de restanten van de gescheurde vuilniszakken als een soort bijproduct in beeld te brengen. Een “bijproduct” dat je bij voorbeeld niet uit een lijn hebt kunnen tekenen of dat er ook iets achterblijft wat je niet helemaal hebt kunnen controleren. 

Het is dus meer een fysieke installatie geworden. Niet gebruikmakend van het bekende dans vocabulair maar met een lichaam in interactie met tijd, kracht, ruimte en de input van deze impuls-volle middag.

Achteraf denk ik dat het nog wel interessant geweest zou zijn voor discussie en vergelijk om bijvoorbeeld het element herhaling ( waaraan Anouk ivm dans meteen aan moest denken) te verwerken in een korte technische dans sequens met dezelfde opgenomen geluiden van de printers op de achtergrond.

Al met al biedt deze manier van lesgeven een mooie gelaagdheid aan met talrijke invalshoeken. Het is aan de leerlingen om het te willen zien en op te zoeken.