Mijn hart was open gegaan. Het echte, het in elkaar en in elkaars werk geïnteresseerd zijn – de mooie, leuke en grappige dingen die we doen en zeggen – zo waarde-vol.

Van Carolien herinner ik me het omtrekken van het gezicht van de ander, en het teken op de muur zonder te kijken, en de dialoog met mijn wonderlijke gezicht op de muur.

Van Patrick herinner ik me iets over een klus bij een klant en dat ik dat interessant vond, en het uitproberen van de kapla in twee groepjes, en de competitie die ontstond op een manier die zelfs ik (ik ben niet zo van competitie… :-) ) leuk vond.

Van Godfried herinner ik me Sri Nisargadatta, en Ramana Maharshi die niet gesproken zou hebben (welles!) – fijn om het daarover te hebben!

Van Bart herinner ik me het voorlezen van zijn tekst, en dat we er allemaal net weer iets anders over te zeggen en soms aan toe te voegen hadden, wat Bart dan weer intypte.

Van Peter herinner ik me ‘uitdrukken met je lichaam zonder taal’, en de oefeningetjes die we daarmee deden – het zakt te gauw weer weg, merk ik nu ik het intyp.

Van Caroline herinner ik me ‘transitie’, en tekenen, om stil te staan en daardoor op nieuwe ideeën te komen.

Van Nirav herinner ik me de opfrisser van de meervoudige stemmen in het maakproces. Zo knap dat je dat in een model hebt weten te vatten, en nu al twee keer gezien hoe dat mensen ‘aan’ zet in waar zij/wij zelf over aan het nadenken zijn.

En van mezelf herinner ik me dat Bart vond dat ik dapper klonk, dat Patrick me een ondernemende houding toewenste, en dat wij een groep zijn. Ik herinner me de ‘bronnen’ die ik bij me had, en dat ik voor het eerst het gevoel begin te krijgen dat ik begrijp wat dat is, een bron.