Gadamer spreekt over  in het spel zijn, jezelf verliezen er in en in een veranderende staat weer bij jezelf terugkeren, doordat er weerklank gewekt en geactiveerd is.  

Het jezelf verliezen klinkt voor mij groot en is nastrevenswaardig. Ik probeer de voorwaarden te creëren in trainingen en lessen om het te doen ontstaan. Tijdens het gesprek hierover realiseer ik mij steeds meer en meer dat het jezelf verliezen ook hele kleine vorm aan kan nemen. Het hoeft niet altijd in de vorm van een 'drama' ..

Ik denk aan de Kapel van het Niets van Thierry de Cordier. Een betonnen gebouw met een grote witte  muur, die uit de binnenzijde van het gebouw omhoog komt. Het wekt de nieuwsgierigheid om het gebouw in te gaan. 

Binnen de ruimte om te zitten, kijkend naar die muur, een zwarte houten paal, die je kan zijn als mens of als deel van een kruis. Licht valt naar binnen. 
Eenmaal binnen vindt men naast de deur een betonnen zitplaats die gericht is op de witte muur. De uitstekende witte schijf onderscheid zich van de rest van de witte wanden door zijn jaarlijkse schilderbeurt. Dit heeft alles te maken met het feit dat deze muur met zijn stralende kleurloosheid via het gedeeltelijk open dak het enige licht naar binnen reflecteert.

Deze ruimte instappen, het spel instappen, en dan net zo lang ervaren zoals je wilt, kort en lang. Hoe verloopt het jezelf verliezen op deze plek. Buiten en binnen lopen in elkaar over. Rust ervaren, gedachten ordenen, 

Grote verschil is dat er geen toeschouwer is. Desondanks.... misschien wel weerklank door de ruimte, in jezelf en in een veranderende staat naar buiten treden.