De geschreven teksten komen zo dicht bij het werk dat je maakt en bij jezelf. Wanneer een theatrale dialoog bij de tekst verzonnen wordt, worden er bepaalde handelingen, emoties zichtbaar gemaakt wat je met tekst misschien niet zo snel te pakken kunt krijgen. De tekst ondersteunt het theatrale en het theatrale ondersteunt de tekst. Ik vind het echt bijzonder om te zien dat iedereen gewoon wat probeert, omdat onze groep dat ook toe laat. Ik ervaar de groep als open en veilig, waarbij dingen uitgeprobeerd worden zonder bang te zijn om voor schut te staan of om te falen. Het is echt heel gaaf dat iedereen in een korte tijd aantal keren bijzonder mooie teksten kunnen schrijven en daar theatrale dialogen op kunnen verzinnen.

Vandaag nodigde Gonneke mij met haar handen op mijn schouders uit om representant te zijn voor inspiratie. Op zo'n moment ben je erg geconcentreerd, je neemt een bepaalde rol aan. Doordat je zo geconcentreerd bent word je erg bewust over bijvoorbeeld wat je voelt, hoe je staat, wat je opvalt. In het begin is het een beetje gek om dingen te zeggen als representant, het voel een beetje te zweverig. Maar hoe langer je representant bent hoe meer de concentratie toeneemt. Je wordt je minder bewust van je omgeving een meer bewust van je eigen lichaam, gevoelens, emoties en van wat je ziet. Ik vond het het ongelooflijk bizar dat ik een verstijving in mijn handen voelde. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik er niet een beetje van schrok. Het voelde alsof het echt veel energie kostte. Wat ik ook merkte is dat ik soort van mijn brein een signaal probeerde te geven om mijn handen te bewegen. Gefocust op mijn handen en brein voor een paar seconden, wachtend op een reactie. Het klink misschien echt heel raar, maar het is zeker een bijzondere ervaring. Toen werd mij als representant voor inspiratie gevraagd wat ik nodig had om mijn handen te bewegen. Ik had iets tastbaars nodig, ik wilde wel bewegen of iets doen maar ik werd op een of andere manier tegen gehouden. Toen kreeg ik een voorwerp in mijn hand wat als een verlossing voelde, echt een opluchting. De zware druk op mijn borst verminderde en ik voelde me veel kalmer worden. Dit allemaal voel je veel heftiger omdat je er echt bewust van bent. Dit was allemaal te koppelen aan wat Gonneke ervoer. Dat maakte het voor mij ook erg bijzonder. Dit is ook een bijzondere manier om eigenlijk anderen te begrijpen. Je zou er denk ik wel echt open voor moeten staan. Want anders lijkt het mij heel erg lastig om erin te komen.

Lotte was bij mij representant voor de kleur neon geel en Roosmarijn was representant voor de kleur zwart. Ze stonden apart van elkaar met de kleur voor hun ogen. 
Lotte vertelde dat zij d'r soort van licht, verheven voelde toen ik haar uitnodigde. Het deed iets met haar ogen, ze kreeg het gevoel dat ze steeds moest knipperen. Dat de kleur om aandacht schreeuwde en gezien wilde worden. Dat ze naar voren wilde gaan, bewegingen wilde maken. Als ze kon spreken zou ze de toeschouwer willen zeggen dat ze er is en dat ze ook belangrijk is.

Roosmarijn zei dat ze bijna geschreeuw kon horen wat ze associeerde met demonen en de geluiden wat de zombies uit 'the walking dead' maken. Ze zei dat de zwarte kleur erg duister voelde en de witte vormen een zuigend en verslindend effect hadden. Ze had weinig beweeg ruimte en daardoor stond ze vast, verstopt, een achtergrond.

Daaruit maakten we een hele mooie conclusie dat zwart in mijn werk vooral als achtergrond dient, iets wat de rest probeert op te slokken met behulp van de witte organische lijnen, maar dat de felle kleuren onder andere neon geel het effect van opslokken proberen te bestrijden, dat ze gezien willen worden en er aan toe doen.

Het is zo gaaf dat je dit terug kunt krijgen, je maakt eigenlijk contact met je werk op een hele andere manier. Dit was voor mij een bijzonder inspirerende cadeau waar ik veel aan kan hebben tijdens het maken.