Een avond spelen met lego. Wilfred nam ons mee, opdracht na opdracht. Ik bleek ontzettend fanatiek en herinnerde me hoe ik vroeger thuis spelletjes speelde. Mijn familie die dan zei 'Anouk kan niet tegen haar verlies' en hoe ik dan boos werd. Ik nam het spel gewoon serieus, dan hoort boos zijn als het niet lukt daar toch ook bij! En nu dus weer datzelfde fanatisme: 'Ik zal eens laten zien hoe snel ik dit autootje in elkaar kan zetten'. Boos werd ik niet, maar de teleurstelling over het afbreken of moeten opruimen was er ook nu. Aan het einde van de avond stond daar toch maar mooi een prachtig ge-cocreërd bouwwerk! Waar ik met Marco snel nog een vlaggetje op plantte op de top. 

Mooi hoe het bouwen met lego zoveel vertelt over het bouwen aan onderwijs. Hoe je geraakt wordt als je je eigen stuk moet afbreken. Hoe het soms nodig is om dat allemaal te doen om met nieuwe losse stenen samen iets nieuws te kunnen maken. Laten we dat spel heel serieus nemen. Boos worden. Teleurgesteld raken. Doorgaan. Trots zijn. En tenslotte: vlaggetjes planten.