muzisch onderzoek; het ontdaan zijn van moeten
De tweede ronde muzisch onderzoek. Opnieuw kijken. Nee, de dingen waar ik onbewust bang voor was hebben niet plaatsgevonden. Beoordeeld worden. Niet goed genoeg bevonden worden. Afgerekend worden op fouten. Planken faliekant mis slaan. Afgaan. Buiten de toon vallen. Al dit is niet gebeurd. Waar komt toch telkens deze rare verwachting vandaan?
Ook is er geen verplichting. Terwijl ik dit op een of andere manier telkens wel verwacht. Er is voortdurend uitnodiging, maar er is geen moeten. Er is uitwisseling en vrijheid. Dat is een best bijzondere gewaarwording. Het merendeel van het georganiseerde werk dat ik ken bevat criteria over wel of niet goed functioneren, productienormen en kan niet goed genoeg bevonden worden. Een organiseren gebaseerd op uitnodiging en vrijheid is voor mij blijkbaar onwennig.
Het geeft een fijn maar ook enigszins stuurloos gevoel.
Het is keuzevrij maar ook richtingloos, ik ben zelf aan zet om richting te bepalen.
Lukt dat ook op deze manier?
Lukt dat voldoende? Is de inzet de opbrengst waard? Haal ik eruit wat er in zit?
De vrijheid is fijn maar doet ook verantwoordelijkheid beseffen.
De vrijheid maakt verantwoordelijkheid voelbaar.
Als alles eigen keuze is, is dit wat ik kies.
Betekent dan dat ik er op goede manier gebruik van maak?
En toch is het niet zo dat alles maar goed is. Er is geen norm, maar we doen wel ons best en dat is te voelen. Er is een gezamenlijk commitment dat niet geformuleerd is. Ieder zet zich in naar eigen kunnen. Kunnen we elkaar bemoedigen? Werken we bemoedigend?
Goed werk is een aspect, maar het goede wordt niet op ‘gebruikelijke en externe wijze’ vormgegeven. Er is geen externe aansturing, geen externe controle en meting. Goed werk maakt zich voelbaar als respectvol naar ieders integriteit en komt van binnenuit.
Ik denk aan de dansvoorstelling van gisteravond. Dansers volgden de beweging in hun lichaam. Zo kwamen ze elkaar tegen. Er was geen moment van er ‘uit’ raken. Bewegingen reageerden op elkaar, resoneerden, maar vanuit eigen beweging.
In de werksituatie is de beleving vaak anders, het ergens in opgaan en het de eigen beweging volgen is vaker aan regie onderhevig, niet op deze manier op eigenheid afgestemd, kan zo maar worden verstoord, onderbroken, uit zijn spel gehaald.
Zou ik onverstoord in vrijheid zijn, in vrijheid bewegen, in vrijheid mogen uitdrukken, in vrijheid mogen ervaren in mijn werk meer centraal kunnen stellen?