Zou ik zo licht durven? Zou zo licht overleven? Zou het kunnen voldoen aan voorwaarden om te overleven? Zou deze waarde overlevingskracht hebben? Zou dergelijke kwaliteit overlevingskracht hebben? Zou dergelijke kwaliteit overtuigend genoeg zijn om in zijn of haar voortbestaan te voorzien?

Ik besluit het werk mee te nemen naar een kunstenaarsgroep die eens in de zoveel tijd bij elkaar komt en waar wij elkaars recente maaksels laten zien en bespreken. Panelen van 40 x 40 cm. Ze hangen al even in mijn atelier. Ik kan niet goed besluiten over een titel. Ik plak post-It’s om betekenis te expliciteren, toch komt het nog niet tot definitieve titels.

Ik neem het werk mee omdat ik ook voel dat het werk wel af is, maar nog weinig aandacht heeft gehad. Ik heb er eigenlijk weinig aandacht aan besteed. Ook voel ik mij er wat onzeker over, heb ik wel voldoende richting?

Ik stel de 8 panelen in de ruimte op, vrij dicht naast elkaar. Geef de introductie; dat ik het gevoel heb dat ze wel af zijn, maar ik mij ook onzeker voel over de inhoud en het niet vinden van een titel. Op dat moment realiseer ik mij dat een titel lange tijd diende om te verifiëren of mijn uitdrukking wel specifiek genoeg was. Als iets tekst kon krijgen was het af. Ook was de functie van een titel dat deze een entree bood bij het kijken naar het werk. Nu lijkt dat anders en lijkt een paneel een specifieke inhoud te hebben die niet door een titel hoeft te worden bevestigd.

Reacties klinken als ‘het lijken we de dagen van de week’. “Zo anders kan ik mij per dag voelen’. Dit klinkt alsof het werk uitnodigt tot gevoelsreflectie in de samenhang van elkaar, en in hun expliciete verschillen. Het laten zien van het werk ontneemt mij de aarzeling en sterkt mij in vertrouwen. Dit werk mag gezien worden. Ik voel dat door te laten zien mijn werk in mijn beleving steviger is geworden en meer op zichzelf kan staan. Dit laten zien en meenemen in mijn overwegingen bemoedigd mij het werk serieuzer te nemen. Het mag er meer zijn.