Gedreven door voor anderen onzichtbare drijfveren, soms om mogelijk onbegrijpelijke beweegredenen. Wat drijft het werken met de muzen? Muzen zijn grillig in verschijnen en laten zich maar moeilijk in banen leiden. Muzen kiezen hun eigen tijd en houden zich niet aan kantoortijden.

Muzen zijn gevoelig voor waardering, met respect bejegend worden en in vrijheid gelaten te worden. Een kleinigheid doet hen afschrikken of afzien van deelname. Gecontracteerde afspraken zijn niet mogelijk, muzen brengen altijd onzekerheid mee, aarzeling, de mogelijkheid dat iets niet plaatsvindt. Met muzen weet je nooit wat je in huis haalt. De uitkomst is altijd een verassing en dat kan zowel een positieve als een negatieve zijn. De muzen doen niet aan risicobeheersing. Muzen laten zich uitnodigen maar verschijnen zelden op tijd. Een uitnodiging is voor een muze een wenk, geen must. Muzen houden niet van verplichting. Een oprechte uitnodiging kunnen zij echter nauwelijks afslaan. Een open eerlijke houding sluit bij hen aan, maar soms is dat juist zo moeilijk en weet je juist niet hoe je daar komt.

Is het werken met muzen daarom altijd zoeken? Vragen zij altijd om herdefiniëring? Muzen bieden een ruimte waarin men kan kiezen hoe zich te verhouden. Muzen staan op keuzevrijheid en vrijelijk bewegen. Muzen zijn wars van dwang, aan dwang onttrekken zij zich sowieso, deze vluchtigheid is hen eigen. Net als je denkt iets te kunnen concluderen slaan zij weer een ander zijpad in en bevinden we ons in een veranderde situatie. Meesteressen van vervoering en desoriëntatie zijn zij. Vastleggen kan nauwelijks, omschrijven wel, rijkelijk omschrijven, dat hebben zij graag, met veel en rijkelijke woorden, met vele kleuren en rijke klanken.

Nee, als je eenmaal met hen in zee gaat kan je niet meer om hen heen.