‘Zullen we even stil zijn? Misschien maar een paar minuten’. Dat was het voorstel. Een stilte laten vallen in het gesprek dat we aan het voeren zijn. En nu doen we dat. We laten een stilte vallen.

Ik word me bewust wat er allemaal te horen is. Een klein geluid als ik mijn hand op mijn been leg. Zacht geritsel van kleding en geschuif van voeten. Geluiden vanuit de ruimte waar we zijn en van buiten: een hond blaft, de wind waait door de bomen, een auto rijdt voorbij. Ik kijk naar de anderen. Hoe ze zijn nu ze stil zijn. In zichzelf gekeerd of juist nieuwsgierig om zich heen kijkend. De tijd verstrijkt. In stilte voel ik dat ik steeds meer toelaat dat we, mijn gespreksgenoten en ik, er zijn zoals we er zijn. Zonder woorden.

Lees hoe een gesprek in stilte werkt, zoals de Inuit dat doen, in het artikel 'Het gesprek als Theater'. Geschreven door Bart van Rosmalen. gesprek_als_theater.pdf

Een andere werkingsvorm waar stilte belangrijk is: Beginnen zonder te spreken