Een hele grote derde ruimte. Waar co-creërend een kledinglijn wordt ontworpen met opdrukken als "Let me kill your darlings" en "amuse me". Waar een walvis in je wordt geboren. Waar de wanhopige eenzaamheid van de wachtende op "the Mercy Seat" invoelbaar wordt en zich verhoudt tot het denkende hart van de barak. Waar het spel terugspeelt. Waar Jos de gitaar grijpt en ons trakteert op een voor iedereen mee-swingend rock 'n roll nummer. Waar bronnen zijn om steeds naar terug te keren. Waar we even scheren langs de traditie van Erasmus, de liberal arts en core text education. Waar maakprocessen oplichten. Waar 10.000 uur verwijlen in niet-weten en het ontvankelijk vangen van een bal leidt tot... tot wat eigenlijk? Waar letterlijk staan op een onderzoeksvraag tot het inzicht leidt: mijn makerschap (spel/improvisatie + mijn speelse manier van schrijven) kan ik integreren in dat wat ik doe door op zoek te gaan naar de derde ruimte in wat ik doe.

De derde ruimte, een intersubjectieve potential space (een begrip uit Winnicotts Playing and Reality, 1970), waarin je met de Ander op een veilige manier kunt verblijven, op een speelse manier kunt komen tot co-creatie en misschien tot transformatie. De derde ruimte die veilig genoeg is om ook af en toe even uit te stappen. Te geraakt, vol, dichtbij, vermoeid. Uitstappen vanuit de vanzelfsprekendheid dat instappen weer mogelijk is. Hoe fijn is dat?!