Ik teken mijn moeder.

Hoe ik denk dat ze erbij zit.

Dat weet ik niet precies, want ik mag haar niet bezoeken.

Ik heb een beeld in mijn hoofd door onze telefoongesprekken.

Ze kijkt uit het raam en ziet hoe een ekster een nestje bouwt.

Mijn vader mag twee uur per dag op bezoek.

Om zes uur komt hij.

Tot die tijd kijkt mijn moeder uit het raam.

Ze huilt veel.

Ze is bang.

Toen ze de diagnose kreeg mocht ik al niet meer bij haar.

Dat is nu twee weken geleden.

Vorige week is ze begonnen met de chemo.

Ze denken vaak dat ze corona heeft.

Dan gaat ze in isolatie en moeten we wachten.

We weten allemaal dat ze dat er niet bij kan hebben.

Ze was erg benauwd en kreeg zuurstof.

Vanochtend bleek het geen corona, maar longembolie.

Voor de ene ziekte moet ze bloedstollingsmiddel, voor de andere bloedverdunners.

Het is ingewikkeld.

Het is veel.

Het is op en neer.

Tekenen hielp.

Take care,

Mieke