Er is iemand aan het woord. Jij luistert. De persoon die spreekt zegt iets wat jij eigenlijk niet zo goed begrijpt; of de persoon is wel erg lang aan het woord of die persoon zegt iets wat jou juist bijzonder aanspreekt;

In al deze drie verschillende gevallen is de gewoonte om het maar even zo te laten, want deze persoon is nu eenmaal aan het woord en je valt hem of haar toch niet in de rede met "ik begrijp het niet", of "kun je het nu misschien afronden?" en zelfs niet met "wat leuk dat je dat zegt", " want dat zijn alle drie onderbrekingen waardoor iemand de draad van zijn of haar verhaal kwijtraakt.

Wat misschien wel kan is dat je zegt: "zou je nog een keer willen zeggen wat je net zei, want dat vond ik interessant". Dan haal je iemand niet uit zijn verhaal, maar je bevestigt juist dat je luisterde naar wat ie vertelde. En je vraagt om het te willen herhalen. Daardoor komt er een verdieping van de betekenis in het gesprek. Als je het nog niet begreep, dan begrijp je het nu wel. Als iemand al lang aan het woord is en je komt er niet tussen, dan ben je er zo toch tussengekomen.Als je het mooi vond, dan wordt het nu nog mooier. Op een manier die de betekenis niet onderbreekt, maar de betekenis verdiept.

"Doe het nog eens", daar nodig je toe uit. Mag ik dezelfde woorden, dezelfde vraag, dezelfde gedachte nog een keer horen.

In ons werk doen we dat meestal niet. Letterlijk herhalen. In ons werk doen we dat meestal niet. Letterlijk herhalen. Maar in de muziek wel. Laten we kijken of we iets van de kunst kunnen leren. Wat hebben man met cello en vrouw met woorden daarover te zeggen?

Feminarium

Jij, vrouw met woorden, in jouw teksten werk je bijna altijd met dat ‘doe het nog eens’. De leadzinnen worden als vanzelf liedzinnen. En de herhaling van woorden krijgt zoiets als een bezwering of een ritueel.

• VORM. Door het doe het nog eens krijg je vorm. Zoals in muziek iets twee keer doen een heel muzikaal ding is. (en in het verlengde we nu dus een podcast met een format maken, we herhalen eigenlijk het grondpatroon)

• OEFENING. Het doe het nog eens brengt het idee van oefenen naar voren. Repeteren/ oefenen/ herhalen/ herhalen. En dat door te herhalen juist iets gaat groeien en gaat ontstaan. Omdat letterlijke herhaling niet bestaat. Herhaling is altijd variatie. Dus hier gaat oefenen over in
• SCHEPPEN. Als ik een nummer maak in muziek is er eerst het idee. Door dat de hele tijd te herhalen. Bijna een soort verliefdheid zoals ik daar naar toe getrokken wordt (dat nieuwe) krijgt het langzaam vorm.
• MANTRA- minimal music. Is dus muziek die exr=treem veel herhaling bevat en daardoor een bepaalde (geestverruimende of vernauwende dan wordt je er gek van) werking krijgt.  

Wat ik opsteek uit deze verkenning is dat de muziek als het ware zijn eigen geschiedenis schrijft. Muziek werkt met herinnering en bevestiging. Weet je nog toen je dat speelde? en de luisteraar die weet het nog heel goed. De resonans ervan klinkt nog na....

In de oude verhalen van de griekse mythologie was er een muze van de geschiedenis. Clio heette ze. Voor mij heeft zij te maken met dat doe het nog eens: dezelfde woorden, dezelfde vraag, dezelfde gedachte nog een keer horen. Geschiedenis schrijven terwijl je er zelf middenin zit. Wat er dan gebeurt door de herhaling is dat het gewone werk, de gewone woorden die alsmaar voort stromen heel even een beetje theater worden. We worden ons bewust van wat we zeggen. We gaan ervoor staan. We kijken met andere ogen en horen met andere oren. De betekenis verdiept. Die werking noemden ze in oude verhalen misschien wel de muze Clio.