Het antwoord is geen verhaal
De wereld is complex. Hoe gaan we als mens met complexiteit om? We maken verhalen. Maar doen verhalen recht aan de complexiteit? In dit maakproces onderzocht ik de vraag kan ik wegblijven uit elke vorm van verhaal? Welke neigingen doet mijn denken om samenhang te zien, het mooi te vinden of het iets te laten voorstellen?
Kan ik maken en weg blijven uit elke vorm van verhaal? Elk idee over wat mooi is, elk notie van wat het voorstelt? Het is potlood en papier. En ikzelf. Mijn hand op het papier. Met mijn voeten erop staan. Toch schrijf ik ook hier? Waarom? Wil ik het uitleggen? Wil ik het duiden? Het antwoord is geen verhaal. Wat is het antwoord wel? We zoeken altijd naar antwoorden. Alsof die er altijd moeten zijn? Heeft elke vraag een antwoord? Is dat niet ook een verhaal? Wie ben ik zonder mijn verhaal? Wie ben jij zonder jouw verhaal? Elk verhaal reduceert de complexiteit. Maakt het leven chronologisch, uitlegbaar. Wat rest er zonder verhaal?
Media
Peter Rombouts
Ik wordt moe van al die verhalen. Moe van doen alsof ze echt waar zijn. Moe van mijn eigen verhaal.
Peter Rombouts
We willen antwoorden. En we willen ze nu. Er moet een antwoord zijn. Anders is het vaag en abstract. Het doel moet vooraf bekend zijn. De verwachting moet waargemaakt worden. Wat doen we hier eigenlijk? Waar leidt het toe? Waar is het voor? Wat hebben we eraan?
Peter Rombouts
Wat ik concreet vind noemen anderen abstract.
Peter Rombouts
Hoe verbeeld je complexiteit? Ons denken kan complexiteit niet aan. Ons denken maakt abstracties, onderscheiden, duidingen, woorden. Ons denken doet alsof ze waar zijn. Maar wat als we ze kunnen blijven zien als bedacht? Is eraan voorbij te komen? Niet denken, maar wat dan wel?
Peter Rombouts
Kan ik in het zoeken naar antwoorden ook weer uit het verhaal blijven? Het verhaal over lichamelijkheid, mindfulness en wat al niet meer.
Peter Rombouts
Wat is de precieze functie van het maken van abstracties? Kan doen ook abstract zijn of is dat altijd praktisch? Hoe zit dat in het maken?
Peter Rombouts
Oja en dan het punt van leed...
Peter Rombouts
In het maken neem ik een zin als startpunt: het antwoord is geen verhaal. Ik zet een potlood op het papier en teken. Ik weet niet wat. als snel zie ik dat de blauwe vorm die ik maak een tweede vraagt. Ik zie dat het handen zijn. Nee, denk ik. Niet er een verhaal van maken of verwijzingen naar de realiteit. Blijf bij het maken. Dat is zo makkelijk nog niet. Mijn hersenen willen de hele tijd uitleggen. O dit zijn handen, A dat is een soort vogel. Kan ik in het abstracte blijven? Alle neiging om er een verhaal of consistent beeld van te maken niet toelaten. Uiteindelijk besluit ik om erop te gaan staan en foto's te nemen. De tekening niet in zijn geheel te tonen maar in delen en er een filmpje van maken waarin ik met de camera vlak boven het papier zweef. De camera stelt scherp en wordt soms vaag in pogingen om scherp te stellen.
Ik kom in het tonen van het werk op een kernvraag: hoe creëer je helderheid in complexiteit die tegelijkertijd de complexiteit 'recht' doet? Dus niet door er iets uit te halen, te versimpelen of te ontdoen van context. Mijn idee is dat door iets van te maken er een transfer van complexiteit plaatsvindt van de ene vorm naar de andere. Een ingewikkelde organisatievraag wordt een dans of een beeld. En in het omvormen kan ook heel veel verloren gaan. We gaan dan te snel naar een antwoord of een oplossing. We halen uit elkaar wat bij elkaar hoort. We fragmenteren. Dan gaat de complexiteit verloren en plaatsen we iets apart. Zoals we onszelf apart zetten van de wereld om ons heen. Maar jezelf zien als onderdeel van die wereld is een stuk ingewikkelder. Op afstand oordelen zet je apart. Of een mening geven over iets waar je niet veel van weet doet hetzelfde. Je versimpelt de wereld om voor jezelf helderheid te creëren. En die verbeelding van die helderheid zo doen dat de complexiteit niet op afstand komt, maar juist dichtbij blijft is geloof ik de inzet van mijn werk en mijn onderzoek: een muzisch perspectief op complexiteit ontwikkelen.