Musework is, naast dat het een plek is voor de onderzoekers om te tonen, waar zij zich mee bezighouden ook een museum van reflecties. En kabinet, een vitrinekast of welke beeldspraak je er voor iel gebruiken.

Maar wat is nu eigenlijk een verzameling. Waarom verzamel je? En welke keuzes maak je als je verzamelt of een collectie wil verkrijgen? Hoe stel je bijvoorbeeld een bibliotheek samen? Of een kunstcollectie? of een verzameling met tweede hands dinky toys?

Ik wil meer inhoud geven aan dit begrip, ten dienste van Musework. Dit kan aan de hand van professionals in het veld: een curator die een expositie maakt, een conservator die een collectie beheert, een verzamelaar die verzamelt, een opkoper die inboedels uitpluist.

Een avond waarin je je eigen verzameling toont (of een deel ervan), waarin iemand vertelt over de keuzes in het verzamelen, over allerlei spullen en verzamelingen maken, met gasten die het keuzeproces kennen.

- De verzameling, een verzamelplaats aan reflecties, zijn de paragraven van artikelen, essays en andere producties over de professionele eigenzinnigheid binnen de HKU en de Baak. Over hoe je veranderen kan als organisatie, in het curriculum, als professional, als mens. Het is mijn opdracht om een duidelijke plek te maken waar je reflecties kan halen en brengen. In eerste instantie intern voor HKU en Baak, in tweede instantie als inspiratie voor bezoekers van de site. 

Keuzes maken is hiervoor van belang. 

Wat zet je in het licht en wat niet? Daar ging ons gesprek over, elk vanuit een andere invalshoek. Wat mij betreft mag Musework de plek zijn waar veel meer zichtbaar wordt dan het nu doet. We mogen de schroom laten vallen om zaken te delen, openbaar te maken. Alleen zo kunnen we onszelf en anderen laten zien hoe muzische processen gaan en welke impact ze hebben. 

Ik zie het lectoraat als facilitator van interne organisatievernieuwing, georganiseerd vanuit de docent, ondersteund door zijn/haar directeur. Verandering die vanuit het individu wordt vormgegeven en steeds meer collega's meeneemt en mee laat doen. 

Wij zullen de reflecties van de onderzoekers tonen en ze gebundeld gebruiken in presentaties, performances en artikelen. Zo wordt zichtbaar hoe het lectoraat bijdraagt aan de verandering. 

Ik realiseer me dat we nog meer de verbinding mogen opzoeken tussen de onderzoekers en met mezelf. Meer de kwaliteiten van de ander gebruiken. Meer de ander in het licht zetten. 

 Wanneer verstoft een collectie, komen de zilvervisjes en de motjes? Als ik in die metafoor denk, dan realiseer ik me dat ik ergens geen aandacht meer aan heb besteed. De motjes hebben gaatjes in mijn truien gegeten. Ze hebben als het ware de collectie " overgenomen". Het advies dat ik van een van de andere onderzoekers kreeg was over het voordeel van 'motjes': ze leren me wat me lief is.