Innerlijk kompas was het onderwerp. Een onderwerp dat mij na aan het hart ligt. Mijn tweede boek, getiteld 'Weg van de eenvoud', begin ik niet voor niets met de vraag of wij als mensen, organisaties en als maatschappij verdwaald zijn, ergens de weg zijn kwijtgeraakt in al onze drukke bezigheden. Daar ging het dus over. Hoe vind je de weg, hoe houd je koers?

Ik was de avond begonnen met iets te vertellen over Tai Chi, wat ik beoefen. Daarin leer je steeds meer 'te zakken' in de beweging die je maakt. Door je aandacht in de beweging te brengen, raakt die als het ware gevuld, wordt die zwaarder en intenser. Toen ik dit liet zien kreeg ik ook terug dat het voelbaar was. Daar begint het dus: je totaal 'in de beweging te begeven'. Daar begint iets van innerlijk kompas te ontstaan.

Innerlijk kompas gaat dus niet over 'weten wat je wilt' of 'sturing geven' in mijn ervaring, maar over je afstemmen. Afstemmen op iets in jezelf, en tegelijkertijd op iets dat groter is dan jezelf. We noemden het 'deep listening': Je met al je sensoren verbinden aan de beweging die er is, die je meemaakt, zodat je als het ware één wordt met de beweging waar je in zit, de context, of de ander.