Nu we zo gespeeld hebben met elkaar, in allerlei vormen, komt het mij voor dat grenzen houden voor mij een remmend effect heeft op compassie op liefde op vrolijkheid vrij laten stromen. Ik merk dat ik een gloeiende hekel heb aan teruggefloten worden, het doet me aan vroeger denken: Hé hé dat gaat zomaar niet, dat gaan we dus niet doen, even normaal blijven doen, zou je je misschien aan de regels willen houden? Het vrije spel, het laten opkomen van klanken, het ontmoeten van de ander, maakt een immense vrolijkheid in me los, zoals dieren elkaar ontmoeten en ploseling gaan rennen, twee paarden die hun snuiten in elkaars hals leggen, een kind van vijf dat onder het voetballen een huppelpasje maakt en dan naar een zwerm volgels blijft kijken… De kwetsbaarheid van het onbewaakte moment zoals ik jullie daar zag staan. Was het een openbare verkoop van weeskinderen geweest, ik had jullie allemaal gekocht. Om je vervolgens vrij te laten spelen in de grote tuin achter het huis tot het begon te schemeren en onze moeder ons riep dat het tijd was om te eten. En toen we gegeten hadden en pyama’s al aan en tanden gepoetst en haren strak en nat gekamd en snoeten gewassen, mochten we nog even spelen. En we speelden tot het helemaal donker was geworden. Het gemaaide gras rook zoetig en kleefde tussen onze tenen en in de verte hoorden we vogels en andere geluiden die we zo goed kenden maar niet precies thuis konden brengen.