1.

Drie dagen maken, drie dagen met een vraag op pad zijn en drie dagen jezelf op het spel zetten met mensen die ik voor het merendeel niet kende.

Intensief, inspirerend, leerzaam.

We spraken met elkaar vanuit bronnen, maakten solo’s, ontmoetten elkaar in duetten en viertallen, we improviseerden, we maakten voor een ander iets en gingen in dialoog, we namen elkaar mee in onze praktijken en we improviseerden twee uur zonder onderbreking.

Leuk om te doen. Maar is dat alles?

Nee, het gaf zin en het had zin, zoals Bart vaak zegt.

Het is zo fijn om naast het lesgeven zelf weer te maken en te improviseren. Ik realiseer me weer wat ik van studenten vraag en hoe moeilijk het vak is. We spraken na de improvisatie over wanneer een improvisatie werkt. Zijn daar woorden voor? We zochten ze in ieder geval. We merkten dat improviseren vooral ruimte geven is. Geven, geven, wachten en dan, als je de vloer krijgt, de vloer ook nemen. Niet te veel van tevoren bedenken, maar aanvoelen wat er nodig is en reageren vanuit het moment. Rustig bouwen, stapelen, en durven de vloer soms letterlijk weer schoon te vegen.

Bijzonder om te merken dat als ‘het werkt’ we allemaal ‘in’ zijn. Gek genoeg gaat dat voorbij aan smaak. Er ontstaat een nieuwe ruimte waarin we elkaar raken en verbinding maken.