Citaat Huizinga:

‘Het spel zondert zich van het gewone leven af in plaats en duur. Het heeft een derde kenmerk in zijn afgeslotenheid, zijn begrensdheid. Het ‘speelt zich af’ binnen zekere grenzen van tijd en plaats. Het heeft zijn verloop en zin in zichzelf’

Dit raakt bij mij meteen aan het compositieproces en roept de vraag op: hoe lang kan een spel duren? Kan een spel onderbroken- en weer opgepakt worden? In hoeverre is het spel echt onderbroken als je er even niet heel actief of bewust mee bezig bent? In een compositieproces is het heel gebruikelijk om het stuk even opzij te zeggen; soms voor iets onvermijdelijks als een andere verplichting of de nachtrust, soms juist bewust om er even afstand van te nemen en er later fris op verder te kunnen ‘spelen’. Een concreter voorbeeld is een langdurig bordspel dat - om dezelfde onbelangrijke redenen - afgebroken kan worden en misschien later weer wordt opgepakt. De spelregels veranderen niet, maar de spelers verkeren in een andere staat van zijn. Kan een spel dan toch gewoon doorgang vinden?  

Niet alleen dit citaat, maar ook enkele andere zetten mij tot nadenken aan. Het citaat dat in een vorige sessie ter sprake kwam 'bevolen spel is geen spel' heeft me de afgelopen maand vrij actief achtervolgd en volgens mij moet ik concluderen dat ik het daar niet mee eens ben. Bevolen spel kan heel nuttig zijn om tot spel te komen.