Paralogisch leren
Deze zin schreef ik op tijdens een studiedag van Waardenwerk afgelopen voorjaar. waarin Harry Kunneman sprak over paralogisch leren. Het paralogisch leren houdt verband met ons groepsgesprek op 13 december in de onderzoekswerkplaats met Bart, Robin, Ruben en over periferie, sprakeloos zijn, tacit knowledge, perspectieven, het vuur van de bezieling en de vraag waar onze referentiepunten liggen.
Het is een ware kunst de kern van wat er heen en weer gaat in ons gesprek te vatten, alsof je koortsachtig gaat schetsen. Mijn lopende onderzoek naar welke professionaliteit nodig is bij een nieuwe woonvoorziening voor kwetsbare mishandelde vrouwen en hun kinderen, resoneert mee. Ik vind in hoofdstuk een van Bart en passant ook een citaat dat ik gebruik voor mijn rapport. Ik ontwaar in het gesprek in ieder geval drie spanningsverhoudingen:
1. niets aan te doen versus jezelf er niet bij neer leggen (tegenkracht is wel iets anders dan eigen kracht)
2. de beslotenheid versus de openbaarheid (wat een moed is telkens nodig)
3. het hart versus de periferie (de bezieling van de maker)
En dan steeds ook timen, doseren en vertragen. Barts vragen en mijn toegevoegde derde:
* wat roept het bij je op?
* doe het nog eens (herhalen, vertragen)
* en dan.....?
Tijdens een studiedag met Waardenwerk in Utrecht afgelopen voorjaar schreven we aan het eind van de dag op verzoek van Bart en Anouk na hun voordracht van Maangezichten allemaal significante woorden of zinnen van die dag op die we op stroken papier afscheurden. Deze stroken werden als een bleekveld in een hoek van de zaal neergelegd en wij konden daar langs lopen en vervolgens onze eigen samenstelling maken. Het werd het volgende gedicht dat later op mijn koelkast is beland.
Iemand en niemand zijn
Paralogisch leren
De waarde van géén woorden
We leven in het tijdperk van de voor-geboorte