Over echt
Heel soms laat ik buiten binnen
niets blijft meer op zijn plaats
Dan mag er iets verdwijnen
En laat er los wat graag wil gaan
Soms toon ik binnen buiten
doordat er wordt geklopt
Er licht iets op dat is geroerd
het onzegbare draalt rond
Ik word van binnen aangeraakt
Subtiel maar prikkelend genoeg
Alsof er iets onzichtbaar is
Dat nog getoond wil worden
Opeens is er die dwarrel
Ik doe de deur gauw dicht
Geruis wordt weer onhoorbaar
En buiten is niet binnen
Dan klinkt opnieuw geroezemoes
En dichtbij ook geroep
Het meeste blijft onzegbaar
Maar ik hoor toch die roep
En zie een brede weg
met verderop vertakkingen
die reiken naar de horizon
mijn binnen wil naar buiten
Verwarring is dan al gezaaid
het zicht op lef doet open
Zij weet wat er onzichtbaar was
en schuift opzij wat ‘klaar’ is
Genietend van die plotse moed
krijg ik weer helder zicht
Als de muzen mij bespelen
voel ik veel buiten binnen en toon ik binnen buiten
Pas dan wordt ook buiten voelbaar
hoe zeer het binnen klopte
Dan wordt binnen ook van buiten
En het onzichtbare zegbaar