Op 2 juni zijn er een paar dingen om te onderzoeken: 

- hoe ruzie op het toneel uit kan werken. Het verwijt dat de tegenspeler eigenlijk niks te zeggen heeft wordt uitgespeeld. De tegenspeler (cellist) spreekt niet terug, maar speelt. De een spreekt woorden. de ander speelt muziek. Telkens stapjes zetten om onze toneelpersonages te laten groeien. En ik (bart) merk dat de beschuldiging dat ik niks te zeggen zou hebben werkelijk aankomt en dat ik speel vanuit die geraaktheid. Dus wat ik wil onderzoeken is wat 'spelen vanuit aangewakkerd gevoel doet'. Ook omdat kwaadheid en tegenkracht in mijn werk en dan vooral hoe daar uiting aan te geven een thema is. Strijdbaar zijn. Hoe?  

NB gekke is dat het verwijt 'wat heb je nu eigenlijk te zeggen' en alleen maar terug te kunnen spelen past bij 'aanval en verweer' rondom muzisch werken.

- in het verlengde hiervan ligt de fascinatie 'cello als onderzoekinstrument'. wat zegt die cello nu eigelijk terug? en waarom moet ik alles doen. en die cello zich slechts laten bespelen. Maar als ik goed ga kijken is dat niet zo.

- tweede experiment is met 'woorden en stenen'. Anouk heeft in tekst de gedachte uitgewerkt dat je met woorden een stad zou kunnen bouwen. (geinspireerd door 'onzichtbare steden' van Calvino. Ik experimenteer ook met een instrumentaal tussenstuk dat een soort 'rammen op de gitaar (cello)' is.