Annemarie doet een stukje uit een voorstelling in het thema #metoo. Ze zingt, ze spreekt en ze acteert. Ze heeft het zelf geschreven. Op witte kaarten schrijf ik vervolgens waarin ik me herken #metoo en waar ik me niet in herken #menot.

In het kader van mijn onderzoek over hoe verbeeld je complexiteit (en de rol van verhaal) wordt ik erg geconfronteerd met het complexe begrip van gender. Hoe ik als man kijk naar metoo, hoe ik erop wordt aangesproken als witte man en hoe ik wil zeggen: ja, maar ik doe dat niet! Ik hoor me zeggen dat Annemarie: mild moet zijn voor de mannen in de zaal. Maar waarom zeg ik dat? Kortom ik wordt geconfronteerd met mijn eigen ongemak, blinde vlekken en thema's als schuld aan aanspreek zijn.

Wat me raakt is dat ik een verhaal krijg opgelegd waaraan ik niet ontkom. Ergens klopt het niet om te zeggen: maar dat heeft niet met mij te maken. Ik doe dat niet. Dezelfde ervaringen heb ik rond het thema diversiteit en racisme. 'Ik heb daar geen deel aan, want ik doe het niet. Ik ben inclusief in mijn denken en handelen.' Maar kan dat? Kan je geen onderdeel uitmaken van dat verhaal?