Als je de waarheid wilt weten over het universum, de zin van het leven en je eigen identiteit, kun je het beste beginnen door naar het leed van de wereld te kijken en te te onderzoeken wat het precies is. Het antwoord is geen verhaal. Yuval Noah Harari

1. Ik wordt in een kleine voorstelling van Saskia voorbij gelopen door een ander. Ik wordt gepasseerd. We spelen het na en het voelt weer als echt.

2. Joep loopt met zijn ogen dicht en Michiel probeert hem tegen te houden. Dan laat Michiel hem los en richt zijn maandag op iets anders.

3. Petra houdt zich niet aan de instructie in de vorm van Joep en stelt een vraag nog eens (terwijl de instructie was dat je maar één interventie mocht doen)

4. Hanke leest een citaat voor en we bewegen met elkaar. Ik hoor de woorden amper en ben gericht op de beweging zij-aan-zij. Het wisselen naar een ander maakt een groot verschil.

5. Het beeld van alle muzikanten die nog niet spelen maar er staan.

6. Er was te weinig lunch en ik voel me verantwoordelijk.

Ik ben met de vraag bezig naar complexiteit en de verbeelding daarvan. Hoe verbeeld je complexiteit?

Als ik naar mijn punten kijk dan zie ik een aantal patronen: het onverwachte moment. Iets wat onverwacht is blijf in de herinnering doorwerken en is wellicht een luik naar iets 'echts' in het hier-en-nu. Het roept bij mij de vraag op in hoeverre het theatrale of muzische als toegangspoort kan zijn naar een complexe realiteit. Hoe werkt dit dan?

In het eerste moment zit duidelijk een punt van re-enactment. Ik voel het gepasseerd opnieuw. Het voelt als echt.Ik herbeleef het.

Ten aanzien van het kwadrant zit ik in de onderzoeken door te maken. door iets te maken hoop ik kennis op te doen over complexiteit en hoe deze recht te doen.

Wat me nog puzzelt is het hele punt van verhalen en hoe deze zich verhouden tot complexiteit en realiteit. Zou een dans of een lichamelijke opvoering meer complexiteit verbeelden dan een verhaal? Het nodigt uit om het punt van verhalen en realiteit verder te onderzoeken.