Utrecht, 8 juli 2020

Aan wie dit leest…..,

Ik zit nu op een ‘veilige plek’ en vandaaruit kan ik gerust schrijven over mijn ervaringen die ik heb opgedaan in de Muzische werkplaats. Een veilige plek betekent voor mij dat mijn creatieve kant, mijn creatieve vermogens er helemaal mogen zijn. Dat ik niet het gevoel heb dat die ideeën, werkvormen en inhoud eigenlijk niet in vruchtbare grond vallen. Hier bij de HKU (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht) waar mensen dagelijks bezig zijn met maken, creëren, uitproberen, voelt dat voor mij vruchtbaar en veilig.

Iedereen staat in een cirkel. Op de grond liggen papiertjes met zinnen erop geschreven, wel 50. Zinnen van de dag, wat je is bijgebleven of zomaar een flard. Ze zijn gescheurd. Ik vind het prachtig. Ook om de snelheid te zien waarmee het gebeurt. Mensen schrijven iets op en leggen het ergens op de grond in de ruimte, ze lopen door elkaar en doen het met overgave. Zo gewoon en zo speciaal. En dan pikken we ieder een aantal zinnen eruit, die we laten horen soms samen met de cello. Op gevoel wisselen we elkaar af alsof het een bedachte compositie is en we hier de hele dag op hebben gestudeerd. Ik zing de zinnen omdat dat dat hier kan. Zingen raakt een andere laag en die snaar mag geraakt worden. Het mag klinken en vibreren zoals een steen in een vijver zijn cirkels nalaat.

Ik vroeg me af in hoeverre creativiteit of creatieve werkvormen konden helpen bij het vinden van mogelijkheden bij praktijkvragen en dilemma’s. Kun je meer je intuïtieve vermogen aanspreken en benutten? Meer hart en handen? We zijn zoveel meer dan enkel ratio. We kunnen toch ook meer spelend werken aan ernstige vragen? Maar ook kansen creëren door diepere lagen aan te boren. Er ligt zoveel onder de oppervlakte en mag dit meedoen in onze zoektocht? Wat helpt om dit laagdrempelig te maken? Ik kwam telkens die weerstand tegen bij mensen en dat droeg ik dan vervolgens ook weer bij me. En die weerstand neemt het dan ook over. Alsof het een stem wordt die zodra ik iets bedenk in de werkcontext al begint met tegenstribbelen. ‘Want mensen vinden dat creatieve toch niks’. Ik denk dat ik me bewuster ben geworden van dit proces. Hoe ik hiermee om wil gaan. Dat ik het bij mezelf kan houden. Als mensen niet willen dan is dat ok maar dat betekent niet dat ik ook ‘uit’ hoef te gaan. Ik mag gewoon ‘aan’ blijven. Ik wil wél maken en creatief werken en geloof in de meerwaarde en gelaagdheid daarvan. Herken jij hier dingen van? Of denk jij hier wel eens over na of juist helemaal niet?

We gaan online! Helemaal te gek. Een ontdekkingsreis samen doen, een zoekproces waarvan niemand weet wat de uitkomst is, dat raakt mij. Ik was kunstenaar in mijn eigen huis. Echt een verruiming, alle spullen, papieren, tekenmaterialen kwamen uit de kast. Ik tekende, schreef, zong en verkleedde me voor het online debat tussen wetenschappers en kunstenaars, het was levensecht! De overgave, in dat moment het echt doen met elkaar, wat een wijsheid komt omhoog!

De vrijheid om alle bronnen van wijsheid in jezelf te mogen benutten. Natuurlijk wist ik wel hoe belangrijk creativiteit is in mijn leven maar misschien is het kwartje toch echt gevallen hoe dit een deel is van mij. Maar ook dat het geleefd wil worden. Dat het aandacht van mij wil los van wat anderen willen binnen en buiten mijn werk.

De workshop op de slotdag was ook een onverwachte vondst. Ik combineerde het thema dankbaarheid met muzische werkvormen wat heel natuurlijk vorm kreeg. Het koste ook weinig energie of hersengekraak en was een verrassende ervaring voor mensen, ze waren dankbaar en enthousiast. Ik vond het heel fijn dat er ook een aantal mensen van ons team bij was. Het gaf me verbinding tussen mijn proces bij de werkplaats en mijn werk bij Movisie.

De reflectie op dat wat je spontaan maakt, is heel rijk. Het geeft naar mijn idee altijd antwoorden op vraagstukken. Eerst zet je andere (intuïtieve) zintuigen in dan alleen je ratio. Je maakt iets dat in je opkomt naar aanleiding van geur, kleur, beweging of anders en legt vervolgens een link met je vraag. Zo krijg je antwoorden. Er is wijsheid voor nodig om dit proces in te gaan en vertrouwen dat onder andere jouw lichaam kennis in zich draagt. Durven loslaten van het directe weten en toelaten van bronnen van wijsheid. Ja-zeggen tegen het proces, je mag het niet weten….gaan doen en maken.

De intuïtie is een heilige gave en de ratio een trouwe dienaar daarvan. Albert Einstein.

Dit is geen eindpunt maar een begin. Een begin voor mijzelf om te leven en werken vanuit hoofd, hart, handen, gevoel, emotie, je hele zijn, onderbuikgevoel, gebruik makend van alle intelligenties, psychomotorisch, sensomotorisch, werken vanuit je lijf in plaats van enkel hoofd, weet je wat ik bedoel? En het liefste werk ik ook zo om mogelijkheden te vinden voor vraagstukken met mensen in mijn werk bij Movisie en in ons team.

Dit is een omkering voor mij. Nu van binnen naar buiten, links in plaats van rechts, vrouwelijk in plaats van mannelijk. Rust in mijn hoofd in plaats van drukte. Het hoeft niet meer, het mag.

Mocht je zin hebben, maak/schrijf/reflecteer je dan iets naar me terug?

Warme groet,

Maryse