Recentelijk ging ik in Arnhem studenten bij een interdisciplinair project, "B!ngo" begeleiden. We waren met zijn allen net van het Seminar over Critical Response terug. Op de eerste dag van de werkweek gingen de studenten hun projecten, ideeën en plannen aan de coaches presenteren. Ik bedacht dat ik bij deze eerste ontmoeting met CRP zou gaan experimenteren. Zonder het systeem aan de studenten expliciet uit te leggen deed ik de eerste drie stappen met de studenten. Het werkte goed. Wat echter vooral inzichtelijk werd is dat (deze?) studenten niet vanzelfsprekend geen oordeel hoeven te horen. Ze zijn blijkbaar gewend van docenten vooral van alles te horen over wat die docenten vinden, en over van alles wat er anders kan, en hoe het anders kan.

In het verloop van de week ging ik door met het experimenteren met de vorm. Ik maakte twee interessante kleine anekdotes mee:
1. Een keer gingen de studenten het proces onvrijwillig - redelijk humoristisch vanuit mijn gezuiverde CRP blik - saboteren: toen ik hun vroeg of ze vragen hebben, vroegen ze meteen: "What is your opinion [on our work]"? ...
2. Een keer probeerde ik de vierde ronde van CRP met de letterlijke formulering in te leiden: "I have an opinion about... Do you want to hear it?" Hier konden de studenten nagenoeg niets mee - of ze het wilden horen? Lachen....