Heel soms laat ik buiten binnen

niets blijft meer op zijn plaats

Dan mag er iets verdwijnen

En laat er los wat graag wil gaan

Soms toon ik binnen buiten

doordat er wordt geklopt

Er licht iets op dat is geroerd

het onzegbare draalt rond

Ik word van binnen aangeraakt

Subtiel maar prikkelend genoeg

Alsof er iets onzichtbaar is

Dat nog getoond wil worden

Opeens is er die dwarrel

Ik doe de deur gauw dicht

Geruis wordt weer onhoorbaar

En buiten is niet binnen

Dan klinkt opnieuw geroezemoes

En dichtbij ook geroep

Het meeste blijft onzegbaar

Maar ik hoor toch die roep

En zie een brede weg

met verderop vertakkingen

die reiken naar de horizon

mijn binnen wil naar buiten

Verwarring is dan al gezaaid

het zicht op lef doet open

Zij weet wat er onzichtbaar was

en schuift opzij wat ‘klaar’ is

Genietend van die plotse moed

krijg ik weer helder zicht

Als de muzen mij bespelen

voel ik veel buiten binnen en toon ik binnen buiten

Pas dan wordt ook buiten voelbaar

hoe zeer het binnen klopte

Dan wordt binnen ook van buiten

En het onzichtbare zegbaar