Toen ik arriveerde was men al ingestapt. Naar verluidt door een doek waarachter de tekst en een beeld wachtte. Bart, gescheiden van de anderen door een dunne wand, tokkelde op zijn cello. Men was al ernstig aan het lezen toen ik ging zitten. Om toch maar ergens te beginnen pakte ik mijn schetsboek en potlood. Het gewicht van hun concentratie leunde op mijn hand. Het getokkel van de cello stelde me gerust. Kras eens wat.

Later kwamen er geluiden en woorden bij die uitdrukking gaven aan wat het grafiet ook op het spoor aan het komen was. Er kwam zoveel tot klinken dat het amper bij te houden was voor mijn trage gekras. Er speelde zich zoveel af op het canvas van de werkvorm… vlak, vel, doek, tafelblad, …membraan… (Dat woord kwam al een dag te vroeg bleek later.) In plaats van vast te leggen wat er gebeurde, leek het mij nu interessant om te verbeelden tegen welk vlak het zich afspeelde.

 Dit is hoe de reeks momenten verscheen voor mij:

Door het doek instappen en de tekst en een beeld ter hand nemen

De nog rasa tabula waaraan men intens aan het lezen was

Jezelf tijdens het voorlezen op de kaart zetten

Het projectiescherm van beelden die opgeroepen werden door de tekst

Het membraan van ons samen werken dat het gewicht van onze inbreng verduurt, uithoudt en draagt

Dat dan juist even in tweetallen werken een springplank naar vervolg helpt creëren

De verrijkte tekst na meerstemmig te hebben gelezen