Als Lydia Duijmelinck de ervaring van haar werk wil omvatten, vergelijkt ze het met in bad liggen. Een moment waarop je even helemaal bij jezelf bent. Waarop het water je lichaam draagt en omsluit en waar je, als je met je oren in het water ligt, je even helemaal loskomt van je omgeving. Die ervaring probeert Lydia op te zoeken in haar werk. Ze hoopt ons als toeschouwer uit te nodigen om lang naar haar wereld te kijken en je er in onder te dompelen. Die vorm van met jezelf zijn is voor Lydia een spirituele ervaring. Dat zoekt ze ook in het maken zelf. Dat alleen het werk en zij ertoe doen. Het maken van het werk gebeurd in een super gefocuste sessie, die soms meer dan acht uur bedraag. Alsof ze samenvalt met het werk en even niet met de wereld om haar heen. Die toestand zoeken we weinig op in het leven. We worden geleefd en juist daarom hoopt Lydia dat we haar werken nodig hebben. Dat het werk ons uitnodigt om even in onszelf te raken. Lydia vergelijkt haar werken ook graag met ervaringen van het duiken in de zee. Ze heeft er een haat/liefde verhouding mee, met die zee. Van buiten de zee kun je niet zien wat er zich in de zee afspeelt. Dat maakt het voor haar onheilspellend en angstig. Maar als ze eenmaal de sprong waagt, ze zich door het wateroppervlak heen heeft gebroken en zich begeeft in die zee, dan ontmoet ze de schoonheid van de mystieke wereld die daar leeft. Ben je bereid om de diepte van de zee te ontmoeten? Ben je bereid te duiken in je eigen innerlijke wereld? Welke vragen leven er bij je? Welke momenten koester je in je?  Wanneer reis je hiernaar toe en welke schoonheid opent zich dan?

Beluister het interview van Lydia over haar expositie: