Als ik om kwart voor tien binnen loop, word ik warm ontvangen. Ik zie zes mensen vol vertrouwen het niet weten. En daar hebben ze het over met elkaar. Ik moet er van glimlachen. Om dat vertrouwen dat samengaat met het niet weten. Om hoe mooi dat is en hoe moeilijk in een leven waarin zoveel dingen van zekerheden aan elkaar lijken te hangen.

Om tien uur precies begint de voorstelling. Ik ben de enige toeschouwer. Ik word welkom geheten. Ik ben meteen geraakt dat zes mensen op de vloer met dezelfde overgave spelen voor mij alleen als ze zouden hebben gedaan voor een volle zaal. Het voelt als een cadeau. Ik word er zelfs verlegen van.

Er worden prachtige foto’s van en door Alex geprojecteerd. Zo maak ik de vroege avond mee op het scherm, terwijl ik in het hier en nu iets nieuws beleef. Af en toe rijmt het beeld op het scherm met het beeld op de vloer.

Annelies leest voor. Bart speelt en zingt. Peter en Brechtje dansen een duet. Alles vanuit impuls, in het moment. Ik moet lachen om het spel met draad en lichaam en om Carolien die titels geeft aan het werk dat ontstaat vanuit een kinderspel dat ik vroeger met een touwtje speelde. ‘Kop en schotel’, ‘Strijkplank’, ‘Drol aan een touwtje’. Ik hoor mezelf lachen op de verder lege tribune.

Er wordt gespeeld met een gele bal. Overgegooid. En dan ineens wordt het veilige donker doorbroken. Bart kijkt mij aan, loopt op me af en geeft mij de bal. Ik word gezien en heel even tot onderdeel gemaakt.

Mijn applaus klinkt eenzaam, maar ik meen het. Ik meen het misschien wel meer dan ooit. Mijn handen klappen voor jullie.

Dankjewel Brechtje, Carolien, Annelies, Peter, Bart en Alex voor het cadeau, dat nooit meer terug komt, maar dat een unieke eenmalige ervaring was van jullie voor mij.