Zelfs als je dit boek alleen maar gebruikt voor een paar praktische werkvormen is er aan muzisch werk een kritische dimensie verbonden. Het muzische in het werk aanwakkeren leidt tot het soort rumoer dat ‘leven maken’ heet. Dat is stoutmoedig. Het voelt alsof dat liederlijke toestanden te weeg kan brengen. Alsof beoefenaren met stemverheffing zeggen: We willen en zullen leven! Daar staan we voor op de bres! Bij individuen, maar vooral bij groepjes die ermee werken wakkeren we professionele eigenzinnigheid en subculturele energie aan. Niet voetstoots neerleggen bij het protocol en de normale gang van zaken. Muzisch werk is lichtelijk subversief en rebels. De speelruimte die we opeisen kan ontregelend werken. Niet door pamflettistisch te werken, niet door beschouwing, maar door het doen zelf ontstaat een vorm van kritiek.

Hoe gaan we dan met conflict, botsing en tegenstelling om? Niet uit de weg gaan! Maar telkens blijven uitnodigen en die kritische positie bewust maken. Onderdeel van het doen van muzisch werk is dus ook de verwoording en legitimatie ervan. We spreken over grensgangers omdat we die polen ‘muzisch’ en ‘werk’ op spanning zetten. Of noemen de rollen die we vervullen ‘rollen op de rand’. (rocking the boat without falling out). Daar is een element van provocatie in aanwezig. Zonder die kritische positie bewust te maken en met elkaar te delen kunnen we nooit écht bijdragen aan een krachtige maatschappelijke wending. Muzisch werk is geen act van de eenling, eerder dat van een beweging. Doe je mee?

Wat roept dit bij jou op? Dit statement over een beweging vormen, de kritische rol, dat we elkaar daarin kunnen versterken, dat dat nodig is om echte verandering te bewerkstelligen?