Beste Johan,

Als ludieke interventie mag ik deze pagina letterlijk “tussen de regels van jouw boek” plaatsen, als reactie op datgene wat je schrijft op pagina 19. Wat mij als eerste aansprak was de boventitel van pagina 19 “Opheffing van het gewone leven”.

In je boek spreekt mij erg aan dat spelen een manier is om uit de “gewone wereld” te treden; je noemt dat “een tijdelijke opheffing van de gewone wereld”. Voor mij zou het woord “ontheffing” een passender woord zijn voor het tijdelijk uittreden uit de gewone wereld, omdat je even alle spelregels van het gewone leven mag vergeten (ervanuit gaande dat er ook spelregels bestaan in een “niet-spel-wereld”, misschien zijn afspraken en gedragscodes wel een betere verwoording?). Een moment van ontheffing kan van zeer korte duur zijn, het kan 1 opmerking zijn die reflecteert op wat je/de groep doet, een verwijzing, een bespiegeling. Het geeft een moment van afstand: kijken naar wat je eigenlijk aan het doen bent, even “uitzoomen” en reflecteren. Het creëert ruimte, lucht en veerkracht in je gedachten en in je handelen. Ludieke interventies, zou je het kunnen noemen.

Deze ludieke interventies zouden in het handelen van (jong)volwassenen een prachtig middel kunnen zijn om momenten te creëren om op speelse wijze de wereld en anderen beter te begrijpen. Zo’n interventie kan een bespiegelende opmerking naar elkaar zijn, maar ook een grap, een kleine oefening, een gesprekje; waarin altijd een “ontheffing” op de gewone wereld is te herkennen. Even eruit stappen, even uitzoomen, op een andere manier met elkaar omgaan en reflecteren op je handelen. Het mag mislukken, je mag verliezen, je mag fouten maken.

Die momenten heb je nodig als mens. Het geeft ontspanning en veerkracht voor je brein. In “het gewone leven” lijkt alles te gaan om presentie en resultaat; dat hou je niet vol als je brein niet af en toe iets mag doen “wat niet meetelt”; in je begeven in de zone van ontheffing, zoals je jezelf als kind onvoorwaardelijk begaf in je spel.
Speelse groet, Cécile