Zondag 8 december

Een vriend van mij die bij de Rabobank werkt, reageerde laatst enthousiast op een Instagram-post van mij over dit project. 'Waarom was dat?', vraag ik hem. We zitten in De Poort aan een tafeltje met bier tussen ons in. 

'Vanwege mijn oma.'

We praten een half uur over andere zaken. En dan ineens zie ik een ontwerp van de sessie voor aankomende week voor me. Ik pak stiften en papier en begin te schetsen en te krabbelen. Ondertussen wek ik de indruk alsof ik het aan mijn vriend te danken heb dat dit ontwerp zich manifesteert. Hij kijkt me verbaasd aan, maar in zekere zin is het wel waar. Ik heb soms belangstellende aandacht nodig van iemand die enige complexiteit van denken verduren kan. Alsof er iets echoot van waar ik onbewust op kauw tegen de presentie van een ander.

Het is een o(p)maatje op papier. Foto ervan. In de app verzenden naar Jelle. Laat die nu maar kauwen erop. Hij is het wel gewend van me. Ik vind morgen wel woorden waarom ik denk dat dit een kansrijk sessieontwerp is.

Maandag 9 december

'Het vraagt nog wel enige toelichting', werpt Jelle me toe als ik kom aanlopen maandagmiddag. Natuurlijk. Natuurlijk. Ik vind het leuk Jelle te overvallen met willekeur. Of heel lang stil te staan bij iets waar hij toevallig aan gedacht heeft. Hij beweegt altijd mee, maar geeft me wel zo'n blik van 'Je bent ook een rare, hè?' Het schertsen gebeurt overigens geheel wederkerig. Daarnaast bewonder ik wat hij allemaal weet en heeft hij een groot hart. We delen een allergie voor mensen met blinde resultaatgerichtheid en voor wie anderen verdringt met onbegrensde exposés. Zijn beide recent nog aangedaan geweest door voorvallen met zulke mensen. Begin van de zomer, toen Jelle twee straten verderop kwam wonen, zijn we begonnen met regelmatig wandelingen door Utrecht te maken. Soms ingezet door vijf minuten in stilte met elkaar te lopen.

Vanmiddag strijken we neer in een koffiebar bij ons om de hoek. We spreken de schets door van gisteren. Jelle vult aan om aannames te expliciteren over dementie en om een kennisintermezzo in te lassen over wat Design Thinking behelst. Het aantal mogelijke activiteiten telt al gauw op tot tien. Ik teken ze en schematiseer ze een beetje. Zit er voldoende maken in? Is het niet wat ambitieus? Wat is de kern eigenlijk? Waar ligt het zwaartepunt? Welk ritme heeft dit?

Voor mij is de kern: kennisbronnen inbrengen en die uitwisselen en dan komen tot een ontwerpvraag die daaruit voortkomt. Ik heb niet direct een manier om een veelheid aan bronnen tot een synthese in een enkele vraag te dwingen. Ik vertrouw erop dat als de kennisbron een persoonlijk haakje heeft en als deze haakjes gedeeld kunnen worden dat dan daaruit een mooie vraag kan kristalliseren. Dan ideeën genereren en iets maken. Dat is wel de kern voor mij. We moeten weer uiteen kunnen gaan met iets dat gemaakt is of maakzin heeft losgeweekt.

Dinsdag 10 december

vandaag zouden we de sessie houden. Een van de studenten geeft 's ochtends vroeg door dat zij op de valreep een roosterwijziging heeft gekregen waardoor ze niet kan vandaag. Gelukkig kunnen we de sessie snel verzetten naar woensdag. alleen Jelle kan er dan niet bij zijn.

Heel even staan mijn gedachte stil bij hoe het systeem dus van lerenden kan afdwingen om op een bepaalde plek te verschijnen. Welke consequenties dat weer heeft voor initiatieven die je probeert er tussendoor te weven in de agenda. Samen werken is wat mij betreft de kern en daarvoor moeten we live met elkaar kunnen werken. En er is ook steeds een momentum dat je niet wilt laten glippen.

Jelle en ik werken dan maar in Bunk vanochtend, want we hoeven niet op de Uithof af te spreken. Zoals inmiddels gewoon is, beginnen we bij iets wat ons heeft gegrepen of verbaasd onlangs. Dat wordt al heel snel een levendig gesprek waarin allerlei soorten kennis(bronnen) verschijnen. We doen het nog eens. Als korte reportage met de microfoon aan.

Woensdag 11 december

Terwijl ik voordat ik ga slapen door de binnenstad wandel, het is volle maan, geef ik een terugblik op de sessie van vandaag: