Amsterdam, 30-03-2020

In 1994 regisseerde ik het stuk ‘Nou daar zitten we dan’ gebaseerd op een kort verhaal (1931) van Dorothy Parker. Twee mensen in een treincoupé, net getrouwd. Ze zijn op huwelijksreis. Hij kan maar aan één ding denken en zij ook. Hij kan niet wachten tot het moment daar is. Zij hoopt dat het moment nooit zal aanbreken. Geen van beiden spreekt erover en tegelijkertijd is dit het enige waar ze over praten. Ontzettend grappig met een perfecte timing en een atmosfeer om je vingers bij af te likken. Op één of andere manier moet ik aan dat stuk en die atmosfeer denken. De betekenisvolle stiltes, de absurditeit van de situatie, het niet-weten. Dicht op elkaar in een kleine ruimte, onontkoombaar.

Ik ben dol op stiltes. Met name die stiltes die iets vertellen en waar je naar een andere laag, een andere frequentie ‘moet’ om te verstaan wat er eigenlijk gezegd wordt.

Welk innerlijk gebaar, welke intentie spreekt daar? Wie spreekt daar?

Deze tijd brengt mij naar zo’n stilte. Het nodigt mij uit om te luisteren. Om anders te luisteren. Alsof mijn eigen waarnemingsinstrument uitgenodigd wordt om opnieuw af te stemmen. Het gezoem van de zooms leiden mij steeds meer af. De digitale drukte, de troost-tv, de initiatieven via email en WhatsApp. Ik wil niet meer.

Dankbaar ben ik voor links naar films en/of theater.  Voeding! https://vimeo.com/398378982?fbclid=IwAR3fze3Y_1eOn_O1aiwUIeSZ3vy_ECZHc3vxGZ_Uo2Vzz4qZOsgth6AP0w

Droef word ik van de zgn. nieuwe oorlog in vredestijd. En doodmoe. De oorlogstaal vliegt je om de oren. Evenals de archetypes. We could be heroes! Ja, just for one day! Ik wil eigenlijk alleen maar meer mens worden. Een grootse uitdaging voor het bezigen van geweldloze communicatie (https://www.youtube.com/watch?v=CwHBD7Ihy5U prachtige vision of the future) of het oefenen van Critical Response.

Waarom noemen we het geen fundamentele mondiale mogelijkheid tot omwenteling, een wereldwijd realtime onderzoek, het nieuwe onbekende waar we kunnen ontdekken, waar risico’s zijn, waar je leeft op het scherpst van de snede met sterven als mogelijkheid?

Wat weerhoudt mij van het volgen van mijn impuls om een online filmpje te maken over iets waar ik verstand van heb, wat ik zo kan bijdragen en wat je zelf kan doen nl. het met je eigen verbeelding schonen van je eigen energieveld en versterken van je immuunsysteem? Iets weerhoudt me. Durf ik niet? Klaarblijkelijk. Of is het een waarneming van wat er gaande is en wat ik persoonlijk neem? Het oorlogsgeweld is nog te luid, de atmosfeer te overweldigend. En mijn eigen frequentie zendt wel uit, maar nog niet zo sterk dat ik mezelf kan verstaan. Mijn eigen instrument zit verstopt! Gelukkig krijg ik van een ander een mail over dit onderwerp en dát stuur ik wel door, de hele wereld over naar vrienden, collega’s. Toch iets gedaan. Ondertussen val ik steeds dieper stil.

In mijzelf ontstaat steeds meer stilte, vrede. Als ik wakker word en uit de nacht kom, voel ik soms een dikke deken van angst en verdriet, waar ik eerst door heen ‘moet’ voelen. Wat vertelt het me? Kan ik al iets verstaan?

Eergisterenmorgen zag ik in de krant een foto met onderschrift:  Onderzoekers hebben de afkomst van wereldwijde methaan-emissies weten te herleiden.

Tegelijkertijd is er die ongelooflijke afname van de luchtvervuiling over de hele aarde. Wat een virus allemaal teweeg brengt! Zo’n ingreep is uit vrije wil nog niet zomaar voor elkaar te krijgen.

En dat is waar ik het meest naar verlang. Die onvoorwaardelijke keuze voor Leven. Voor alles wat Leeft. Ik realiseer me al schrijvende dat ik niet zozeer van de Muzen ben, maar van Dionysos en de Mysteriën van Eleusis: de dubbele geboorte en het door de dood gaan. Theater en clownerie resoneren in de stilte. Wat zeggen zij?

Ik worstel af en toe met een diepe woede en onmacht. Ik ben het ‘in leven houden van iets wat stervend is’ op zo veel manieren zat. In mijzelf en ook om me heen. Het is maar een fase, hoor ik mezelf denken. De dingen als dingen, als levenloos te zien en er mee om te gaan op die manier is een doodverklaring! Als alles leeft, dan behandelen wij de wereld als een verzameling lijken.

Interessant! Hoewel niet meer religieus, ben ik wel diep verbonden met het Leven met een hoofdletter. Waar ik het meest naar verlang is het Leven als mens in volheid Leven. Geen dooddoeners. Ik ben aan het herbronnen.

Ok, aan de bak. Luisteren. Ik zit middenin een wereldwijde historische omwenteling. Niet-weten is mijn handelmerk en werk. Faciliteren van dit proces is een andere tak van sport dan er zelf volbewust doorheen gaan. Dit geworstel raakt direct mijn diepere intentie: humain tout-terrain. Een stap verder dan de clown tout-terrain workshop. Hier gaat het me echt om. Hoe kan ik daar aan bijdragen met mijn werk, mijn dagelijks leven? Nee, wezenlijker: hoe kan ik het Leven! Zit ik iets vast te houden dat eigenlijk rijp is om te sterven? Sterven om opnieuw op te staan? Oh al dat theater, die dramatiek. Groei ik uit mijn vak? Is deze stilte, deze tijd mijn mogelijkheid om de essentie van het transformeren opnieuw te doorgronden? Hoe kan ik dat doen voluit, met humor? Durf ik …….? Ik ga het aan. ik omarm het ongemak, het niet-weten en laat daar waar nodig een traantje en verstop me onder mijn dekbed. In stilte.

Goedgemutst weer verder aan mijn nieuwe voorstelling. Genietend van de merels in mijn tuin, die zo gauw ik de appelklokhuizen van mijn ontbijt neerleg, komen aanvliegen.

Opnieuw word ik me gewaar van mijn diepe wens: bijdragen aan het nieuwe. Waar ‘van en met elkaar leren’ normaal is, uitgangspunt en doel tegelijkertijd. Waar sterven en geboren worden onderdeel van het Leven zijn. Dit, de mensen en de planeet, dat is wat me bezighoud. Ik vind het een ongelooflijke tijd, iets waar ik, steeds opnieuw, echt stil van word.

Dank jullie wel voor de uitnodiging om te schrijven en te delen.

Hieronder nog een rijtje met gedachten m.b.t. leren en leeromgeving .

MUSEWORK vragen

In het kader van leren en creëren van een leeromgeving:

• Hoeveel digitale informatie kun je aan?
• Welke effecten heeft de digitalisering op de kwaliteit van het onderwijs, nu het lijfelijk met elkaar in dezelfde ruimte zijn niet mogelijk is?
• Welke informatie uitwisseling mis je dan?
• Welke informatiestroom gaat de boventoon voeren?
• Hoe verzorg je dan de ondertonen of de ‘missing links’?
• Tot welke nieuwe inzichten brengt het je?
• Hoe faciliteer je sterven in het Leven en Leven in het sterven? In jezelf, in anderen en in het werkproces?

In het kader van het delen van waarnemingen

Welke reacties heb ik waargenomen als gevolg van het corona virus gebeuren?

• Oplossen
• Bestrijden
• Doorgaan
• Verzachten
• Binnen de bestaande situatie aanpassen zodat het bestaande systeem door kan (economisch, schoolsysteem)
• Het algemene voor iedereen geldende en geen onderscheids per persoon of situatie is de eerste maatregel
• Alles aan iedereen doorsturen, gedichten, iedereen online,
• Individuele situaties, wat kan ik hier of daar bijdragen, maatwerk en hoe?
• Om maatwerk te leveren , vraagt dat eerst zelf er zijn en de ruis van de herrie van de vraag leren onderscheiden
• Om maatwerk te leveren , vraagt dat eerst zelf er zijn en de algemene atmosfeer van de persoonlijke atmosfeer van de onderliggende non-verbale intentie leren onderscheiden
• Er zijn voor de ander, mijzelf en de ander in mijzelf
• Nieuwe samenwerkingen

Welke beelden, taal en belangen worden er gebruik en wat vertelt dat over hoe we met de gevolgen van het corona virus gebeuren omgaan?

Hoe kunnen we bewust uit het bestaande systeem stappen?

• Welke fundamentele vraag wordt er door/in de situatie gesteld?
• Hoe komen we tot gezamenlijk leren t.d.v. het gezamenlijke belang?
• Hoe pas ik mijn theatrale en clowneske many-leveled acting training toe in mijn dagelijkse theater oftewel Leven?

In het kader van inzichten

• Kleur bekennen
• Zowel de bron als dat wat mij vraagt vanuit de toekomst heb ik nodig om mijn antwoord binnen het geheel te vinden
• Mens zijn, dat is pas heroïsch!
• Ik ben een fundamentbouwer en het heeft geen zin dat te ontkennen, te verdoezelen of meer of minder waarde te geven dan wat het is.

In het kader van nieuwe stappen

In alle rust laten ontstaan.