Waar denk je aan? Aan mijn werk? Wat denk je dan? Hoe het verder moet, welke stappen ik moet zetten, wie ik erbij moet betrekken, wat de resultaten zijn enzovoort. Nogal veel allemaal. Nou succes met die complexiteit dan maar. Dit verzonnen dialoogje kan je je wel voorstellen natuurlijk.: wat het is om aan je werk te denken. In de vorm die we hier beschrijven doen we alsof we ín het werk gaan staan door letterlijk op een papiertje op de grond te gaan staan met de tekst ‘mijn project’. We stellen ongebruikelijke vragen aan degene die centraal staat zoals ‘hoe voelt mijn project zich’ en ‘wat komt er op’. Allemaal bedoeld om zoals dat heet uit het hoofd te komen. Vanuit dat midden verkennen we (op de vloer) vier vragen die op gelijke afstanden van het midden op papiertjes geschreven op de grond liggen. Dat zijn:‘wie leert hier’? ‘Wat verandert er’?’ Wat wordt er gemaakt’ ? en ‘welke kennis wordt ontwikkeld’? We werken in drietallen. Elk half uur staat een ander centraal. Een van de anderen helpt de inbrenger om door de opstelling heen te bewegen: ‘waar wil je nu heen’, ‘wat ervaar je op deze plek’ ’mag ik je toch nog een keer meenemen naar…’? NB Let op: de opstelling is van de inbrenger. Niet te veel overnemen. Niet te veel advies en tips geven. Eerder houdingen of gebaren spiegelen door ze te benoemen: ‘ik zie je dit doen’. En telkens de ervaring en het gevoel op de betreffende plek uitnodigen. De derde schrijft zo volledig mogelijk mee. De werkvorm heeft verschillende titels gehad: doelen voelen was wel adequaat, maar ook erg resultaatgericht wat de doelen betreft. Verlangen vangen was ook adequaat vanwege het toelaten van de ‘drive’ die er achter zit. Al doende kunnen de betekenissen van leren, veranderen, kennis en maken meer betekenis krijgen.   

Vignet bij Doelen Voelen: In het boek ‘Tussentaal’ geeft Marijke Spanjersberg...