Spelen en verloren spel
Als klein meisje werd ik als impulsief en driftig gezien. Dat leidde tot komische en soms frustrerende situaties. Ik ken de impulsen goed, opeens doen zonder denken. Desondanks heb ik ook in mijn leven geleerd om ze jammerlijk te negeren. Beide kanten ken ik: vol de impuls volgen, gewoon omdat het lijf het me aangeeft. Bijvoorbeeld in een meditatie waarin het toch de bedoeling is om alert en rechtop te zitten, wil mijn hoofd heel graag naar de grond, of beweegt mijn lijf opeens kleine rondjes, of slaan mijn armen zich uit als vleugels. Dat doe ik tot mijn lichaam zich weer nestelt in de rust.
Een andere ervaring is dat ik in een toneelles bij ArtEZ Zwolle van Ronald de Ceuster alleen maar impulsen volgde. Een les over vorm, startend vanuit een beweging en dan wachten tot de volgende impuls naar een andere beweging, misschien een zin. En ondertussen de beweging herhalen. Als de performance is afgelopen krijg ik het podium om vanuit impuls te reageren. Mijn lijf weet en plots sta ik tikkend tegen mijn kin aan een anekdote te vertellen over mijn tante. Het bijzondere is dat de impuls intimiteit oplevert, het is heel dicht in en bij de mens die hem volgt, dichterbij kan je misschien niet. Ronald geeft aan dat er ook een grens bestaat, dan wordt het te persoonlijk en is het niet meer boeiend om naar te kijken of te prive.
Er zijn ook de ervaringen dat ik de impuls opsluit, ik durf niet, het gaat niet, ik wil niet, het mag niet. Dan vertrek ik naar diepe greppel en vacuüm landschappen waar weinig beweging meer is. Dan gaat het spel verloren.
Mijn vraag is eigenlijk wanneer is die belemmering er?
Brechtje Wedman
perron 11 a utrecht cs:
ik lees je vraag voor morgen
moet lachen om het beeld van het verhaal over je tante en het tikken tegen je kin
al heb ik het verhaal een paar keer eerder gehoord, het beeld blijft verrassen
wat als al deze mensen om mee heen een minuut hun impuls zouden volgen?
wat als?