Wie zijn die muzen nou eigenlijk? Leuk dat ze bestaan. Interessant dat ze zo prominent hun plek innamen bij de oude Grieken. Maar wat betekenen ze voor mij? In mijn (onder)bewustzijn zweefden allerlei fragmentarische beelden rond en er slingeren ook heus wel boeiende bronnen over de Muzen ergens door mijn huis. Er begon zich al een conceptueel beeld van de Muzen en hun functies uit te kristalliseren, maar toch wilde ik daar nog niet aan. Niet direct raamwerken gaan schetsen, Patrick.

Ik wilde de Muzen eerst zelf een stem geven. En dat lukte toen ik opeens in mijn hoofd de zin hoorde: 'Memory is a tricky thing.' En dus volgde ik dat spoor en begon te schrijven en de eerste paar zinnen volgden vanzelf. In het (Brits) Engels. Met zo'n BBC-accent. Met in mijn achterhoofd zoals de Britse schrijfster Jeanette Winterson haar moeder ten tonele voert in haar debuutroman Oranges aren't the only Fruit. Een moeder larger than life. Zo zag ik Mnemosyne. En ik zag haar vanuit het perspectief van een van de Muzen. Misschien wel Calliope, de aanvoerder van het stel.

De hele tekst was in een uurtje af. Ik geniet van het gevoel dat je wat beethebt en het vertrouwen dat erbij hoort om gewoon door te gaan tot het helemaal boven water is. Tekst, beeld, vormgeving, alles diende zich aan en ik ben in die flow meegegaan en hieronder lees je het resultaat.

De teerling is geworpen. Dit is echt gebeurd. De Muzen hebben een tipje van hun geschiedenis voor mij ontsluierd. Een 'amuse' zo je wilt. Er gaat een zwaartekracht vanuit die zal doorwerken in alles wat ik nog ga belichten over de Muzen.