De wereld is in de war en vraagstukken zijn complex. We proberen nieuwe werkelijkheden te scheppen, waarin de zorg persoonlijker of ons energiegebruik duurzamer wordt. Dat vraagt om stevige samenwerkingen waarmee we verder kunnen rijken dan wanneer we zouden soleren. In de onderzoekswereld zoekt men elkaar dan ook regelmatig op bij congressen of door kennisnetwerken op te bouwen. Ook de doelgroepen worden actief in onderzoek betrokken en het onderzoek wordt zoveel mogelijk ingebed in de complexiteit van praktijken. Maar hoe graag we ook willen, het blijft lastig om tot echte samenwerking te komen. Stakeholders worden om feedback gevraagd, terwijl de lijnen eigenlijk al zijn uitgezet en de koers bepaald. Of er wordt verwezen naar elkaars inhouden – uit jóuw onderzoek blijkt dit, uit míjn onderzoek blijkt dat – terwijl van het ontwikkelen van nieuwe concrete mogelijkheden en gezamenlijke kennis nauwelijks sprake is. Hoe zorg je ervoor dat in die samenwerkingen daadwerkelijk sámen gewerkt wordt? 

Werken met half fabricaten. Work in progress. Festival.