vervoerd raken en vervoerd worden
Transport en transformation noemt Nirav het. Dat vind ik mooi. Dat is wat ik als kunstenaar hoop te bereiken voor mezelf en mijn publiek. Dat er iets veranderd is. Iets kleins misschien. Iets dat je heeft geraakt en iets dat in jezelf iets heeft verplaatst.
We gaan de vloer op. We zoeken. We proberen uit. Wat doet dat nou, drie mensen op de vloer? Hoe verhouden we ons tot elkaar? We verschuiven de piano, we zetten een schot neer, we praten over wat ook zou kunnen. We verdwijnen achter schotten en komen weer op. Misschien dit.. Misschien dat.. Maar de lichtheid van Perseus, zoals Calvino beschrijft, vinden we niet. We lopen vast. Zitten aan de grond op een rood vloerkleed. We weten het niet meer. Maar er komt zo publiek kijken. Dat voelen we ook. Er moet iets gebeuren.
En dan, in dat niet weten, gaat Bart achter de piano zitten. Ik lees een tekst. Nirav reageert met een tekst van hem. En dan ineens overkomt het ons toch. We raken in vervoering. Het 'praten over' is vervangen door 'het doen'. En als het publiek komt… Ja dan weten we het. Wat we gaan doen. Wat we delen. Hoe we moeten vliegen op onze onzichtbare vleugelschoenen.
Bart speelt piano met zijn tekening als partituur op de pianostandaard. Nirav leunt tegen de piano en leest een prachtige tekst. Ik schrijf:
'Een man speelt een tekening
Een man speelt een tekening op een piano
Kun je een tekening spelen?
Kun je een moment bewegen?
Kun je stilstand vasthouden?
Een man speelt voor een andere man
Twee mannen
Ik kijk naar hen
Het kan elk moment gebeuren
Elk moment gebeurt het ook
En elk moment gebeurt het weer opnieuw
Alsof het nooit gebeurt is
Ik houd van geboorte
Zomaar ineens
Zoals een tekening zomaar op papier belandt
Omdat alles wat je niet vasthoudt, uit elkaar kan vallen
Hoe houden wij dit moment vast?
En dit moment?'