Stel het heeft geen woorden, woorden. Het zegt net als het schilderij, geen woord. Want als ik het woord liefde uitspreek, wat zeg ik dan? Het woord wilt veel zeggen. Liefdevol spreken. Ik wil liefde zeggen. Verdiet zeggen. Ik wil het naar buiten dragen. Liefde. Het wordt gedragen, gegeven, gevierd en geleefd. Het wordt beschreven, gezegd en bezongen. Maar hoe verbeeld je de liefde. En hoe zou het zich verbeelden, zou het zich laten schilderen? Als ik nu zou beginnen, met een kleine punt. Een stip. Hoe groeit het dan verder. Wat komt ernaast. En wat is dan die allesomvattende stip. Is de stip de plek die werkt als een stip op een wit papier? Dat alles daar dan naar kijkt, dat die stip een zuigende werking heeft omdat deze in z’n eentje is op dat witte vlak. Zo zou ik de liefde verbeelden. Als een magneet. Wat een mooi voornemen. Met magenta roze, als kleur van de hoogste liefde. Een wit vlak en een roze stip. Is dat het dan? Nee, ik denk het toch niet want dan kijk je als een woord. Dan wordt dat stipje, die stip, het puntje op de I. Of dan zegt mogelijk de toeschouwer ‘ik moet dit bevatten als iets groots, maar het is zo klein geschilderd, zo nietig’. Is de liefde niet juist heel nietig? Ik geloof het wel...
Is de maker is er dan niet in geslaagd? Geen creativiteit? Stel je voor dat dat gezegd wordt over de liefde.
Wanneer is er dan iets van die liefde zichtbaar? Kan dat zichtbaar worden? Of wordt liefde enkel met liefde geschilderd en is dat het dan? Punt?

In de kunst proberen we allerlei lagen te vangen, allerlei complexiteiten te tonen, dat is een doel. Niet alleen de liefde kan verschijnen, het zal ook andere beeldtalen nodig hebben om de liefde te ontmaskeren. Het heeft een wereld nodig waar je ook het andere in herkend. Je ontmoet liefde via niet-liefde. Hetgeen dat geen liefde is. Dat is het schilderij waarin we nu leven. Er opent zich veel dat niet-liefde is. Angst als achterkant van liefde, of zeggen het goede te weten wat nu nodig is en vooral ook wat niet. Het doet pijn aan mijn hart. Ik probeer er met liefde naar te blijven kijken. We hebben kunst nodig, juist plekken nodig, dingen nodig die de complexiteit vangen, in beeld brengen en ons mogelijk in liefde brengen en in stilte. Een andere stilte. Niet stilstaan, maar diepe stilte. Die woordeloze stilte die niet wanhopig is, maar zo verhelderend. Laat ik een poging wagen, via een schilderij. Binnenkort.