‘Het lichaam weet meer dan we denken’. Dat is een onverwachte zin om te zeggen. Want meestal associëren we ’denken’ met het hoofd. Toch kan het heel zinnig zijn om het hoofdwerk af en toe te onderbreken met lichaamswerk. Er is een heel simpele oefening die de zeggingskracht van het lichaam direct voelbaar maakt. Ga in tweetallen tegenover elkaar staan. Spreek vanaf nu niet meer. De eerste persoon neemt in stilte een pose aan. Denk aan een standbeeld. De tweede persoon kijkt ernaar en maakt er een pose naast. Dat gezamenlijke beeld blijft heel even staan. Dan stapt de eerste persoon uit en kijkt naar de pose van persoon twee die overblijft, voelt bij zichzelf na wat roept het op(?), en stapt weer in. Ook het nieuwe tweebeeld blijft heel even staan. Dan stapt persoon twee uit en zo verder. Er ontstaat een ‘theatrale dialoog’. Na ongeveer 2,5 minuut vraag je de tweetallen even met elkaar te spreken over hoe het was. Observaties van de tweetallen deel je in een grotere kring. We leren van elkaar. Dan doet ieder een tweede ronde met een nieuwe partner. Dat blijkt vaak weer iets heel nieuws op te roepen. Net alsof de helft van wat je te ‘zeggen’ hebt bepaald wordt door wie er ’luistert’. Het is belangrijk om die 2,5 minuut aanvankelijk dus twee keer te doen. Want in het gesprekje tussendoor maken de deelnemers zich eigen, wat aanvankelijk vreemd was. Als zo een basis gelegd wordt kan je er van alles aan verbinden. Wat leren we door dit uitstapje? Zijn er beelden die ons iets te zeggen hebben? Kan je een korte fantasievolle tekst schrijven over een beeld uit de tweede sessie dat je nog levend voor ogen hebt? Wat reikt die tekst aan, aan waarden en inzichten? Zouden die inzichten een antwoord kunnen zijn op een vraag die je misschien vooraf had maar even terzijde hebt gelegd? Zet die vraag er eens boven als een titel? Dan wordt duidelijk: het lichaam weet meer dan we denken.