Er is iemand aan het woord en jij luistert. De persoon die spreekt zegt iets wat jij eigenlijk niet zo goed begrijpt; de persoon zegt iets wat jou bijzonder aanspreekt; de persoon is wel erg lang aan het woord.
In al deze drie verschillende gevallen hebben we de gewoonte om het maar even zo te laten, want deze persoon is nu eenmaal aan het woord en je valt hem/haar toch niet in de rede met "ik begrijp het niet", of "wat leuk dat je dat zegt", of "kun je het nu misschien afronden?" Dat zouden immers interventies zijn die ervoor zorgen dat iemand de draad van zijn/haar verhaal kwijtraakt.
Wat misschien wel goed mogelijk is, is dat je zegt: "zou je nog een keer willen zeggen wat je net zei, want dat vond ik interessant". Dan haal je iemand niet uit zijn verhaal, maar je bevestigt juist dat je luisterde naar wat hij/zij vertelde. En je vraagt om het te willen herhalen. Daardoor komt er een verdieping van de betekenis in het gesprek. Als je het nog niet begreep, dan begrijp je het nu wel. Als je het mooi vond, dan wordt het nu nog mooier. Als iemand al lang aan het woord is en je komt er niet tussen, dan ben je er zo toch tussengekomen. Op een manier die de betekenis niet onderbreekt, maar de betekenis verdiept.
"Doe het nog eens", daar nodig je toe uit. Daardoor wordt het gesprek een herhaling van de geschiedenis - in de geest van de muze Clio - zodat de betekenis van het gesprek kan worden verdiept. 

"Na een lezing is er vaak nog maar weinig tijd voor vragen en antwoorden (Q&A). De spreker is lekker ingepraat nu hij zijn lezing heeft gedaan, dus elke vraag vanuit het publiek krijgt een stevig antwoord. Vaak is er maar ruimte voor drie, hooguit vier vragen. En dat was het. Daarmee wordt een muzisch moment misgelopen. In plaats van vragen kan ook de resonans opgehaald worden met vragen zoals “wat hoorde je?”, “wat raakte je?”, “welke zin, welk beeld bleef hangen?”"

- van Rosmalen (2016)

Lees hier verder, uit het boek Muzische Professionalisering