Voorlopige tekst:

'Stel dat onze gesprek een voorstelling zou zijn?', zeg jij en wat roept die uitgesproken zin dan op bij degene met wie je aan het werk bent? 'Stel dat ons gesprek een voorstelling zou zijn?' Meteen is het zo dat je geneigd bent als degene die daaraan mee doet om anders naar het gesprek te kijken. Je ziet het gesprek plotseling voor je of je wordt je bewust van een bepaalde gedachtewisseling tussen mensen als een scène. Je ziet de deelnemers als personages die tekst uitspreken. Je ziet de conflicten of de belangenstrijd die misschien een tafel is als een verwikkelingen. Je ziet een naderend moment van crisis niet als iets wat absoluut vermeden moet worden maar als een interessante ontwikkeling waarna er misschien wel een nieuwe ordening en catharsis en plaatsvindt. Stel dat ons gesprek een voorstelling zou zijn?, Dat nodigt mensen op een hele open en lichtvoetige manier uit om iets te zeggen over het gesprek waarin ze zitten en het reikt ze een metafoor aan om datgene wat ze willen zeggen ook te kunnen zeggen. Dat kan kritisch zijn, waarderend, fantasievol. Er kunnen dingen gezegd worden die anders niet gezegd kunnen worden. Stel dat onze gesprek een voorstelling zou zijn. Polyhymnia, de muze van het gewijde gezang, is degene die hier mee in verband gebracht wordt. Dat spreken niet alleen een inhoud heeft maar ook een stijl en ook een vorm en ook een verloop. Dat je er naar kan kijken alsof het een voorstelling is.

Uit Muzische Professionalisering.

Indeed a conversation is a dramatic work (MacIntyre 1984:211) (…) Het is MacIntyre die de theatrale dimensie van het gesprek beschrijft dat we in het algemeen met elkaar voeren. De acteurs zijn hier geen toneelschool types, maar gewoon de deelnemers aan het gesprek zelf. 

-v. Rosmalen (2016)

Lees hier verder.