Voorlopige tekst:

Je moet maar durven om dat voor te stellen: Elkaar in duo's twee minuten lang in de ogen kijken zonder te spreken. Dat is misschien wel de meest radicale wending die je kan voorstellen. Aan de andere kant zou je kunnen zeggen, het is een minimale wending want het kost maar 2 minuten van je tijd en het effect is zonder meer overrompelend. Als we elkaar aankijken en niet spreken dan gaat de defensie, de bescherming die automatisch van onze woorden uitgaan, waarmee we elkaar ook op afstand houden, woorden dienen niet alleen om te verbinden, woorden dienen ook om een beetje een veilige afstand te houden en op jezelf te kunnen blijven. Als we elkaar aankijken dan valt die defensie weg en staan we dus werkelijk even, letterlijk, oog in oog met elkaar. Dan gaat er een heel ander soort verbinding een rol spelen. Razendsnel worden de in die blik dingen uitgewisseld van hele andere orde. Heel snel ook ontstaat een gevoel van empathie en gevoel van vertrouwen om zo mens tegenover mens te staan. Ik zou dat in verband willen brengen met de muze Erato, die de sensualiteit, de lichamelijkheid, het voelen en ervaren inbrengt.

Erato- (de beminnelijke). Zij is de muze van de vervoering. Eros komt in haar naam voor. Muze van de lyriek die ons in vervoering brengt, muze van de sensualiteit en het minnedicht en de erotische poëzie. Ze wordt met snaarinstrumenten afgebeeld. Wat die nu in ons alledaagse werk te zoeken heeft..

Uit Muzische Professionalisering.

De ontmoeting met het andere en onbekende is hetgeen waardoor we ons in Bildung vormen. Het is geen kwestie van leren en weer vergeten. De werking van de beleving van het andere is diepgaander. Het transformeert wie we zijn, we maken ons dat andere volgens Gadamer onvervreemdbaar eigen. Daarin ontstaat gemeenschappelijkheid.

-v. Rosmalen (2016)

Lees hier over de ontmoeting van de ander, het vreemde, het onbekende. Een stuk uit het boek 'Muzische Professionalisering'.