Lieder ohne Wörter

Het is 22 maart. Een eerste ruime week met beperkende maatregelen is gedaan. De woorden die we zeggen gaan over de crisis. We kunnen en willen niet anders. Dit is nú. Dit raakt ons, beweegt ons, sleept ons mee. De woorden die ik hoor gaan over de crisis. Dat is wat er is. Groter dan levensgroot. Opgejaagd en rusteloos. Rauw en onverbloemd. Ook ik praat er over met bijna al mijn woorden. Maar vandaag realiseer ik me dat ik er eigenlijk helemaal géén woorden voor heb. Ik word er sprakeloos van en voel mij soms (zoals de taal mooi groot zegt) met stomheid geslagen. Daarover gaat geloof ik de tekening die ik vandaag in een stil moment maakte. Ik gaf er een titel aan: Lieder ohne Wörter.

Boeien en bloeden

Vandaag 28 maart eindigt week 2. Telkens is er de ervaring van een vreemde gelijktijdigheid: een lente die doorbreekt en een virus dat oprukt. Alsof het een wedstrijd is. Wie zal aan het langste eind trekken? De dagstand van doden en besmetten versus het speenkruid en de hondsdraf in de bermen. Er bloeit van alles open en er bloedt ongelofelijke veel leeg. Vreugde en verdriet staan samen aan. Op zijn hardst, als in een fanfare. Wat een vreemde dubbele muziek is dat die het gewone dagelijkse overstemt: in creativiteit en in onzekerheid, in het werk dat doorgaat en in de toewending naar naasten, in vertrouwen en in angst. Daarover gaat geloof ik deze tekening met de titel: bloeien en bloeden.