ik rijg een draad door mijn kruin

knoop het andere eind aan het brandalarm

dat toch geen dienst meer doet

nu de hele wereld haar noodklokken luidt

zo leerde ik op ballet rechtop te dansen

aan een denkbeeldige draad

op mijn rug groeiden vleugels

en zelfs de zwaan die sterven moest

stierf op haar tenen met haar mondhoeken richting de sterren

nu is dansen vallen

ze zeggen dat enkel verbeeldingskracht het kan winnen van de zwaartekracht

maar alleen een echte draad kan mijn bloedende kruin nog rechtop houden

ideeën hebben niet de moed om op te stijgen

de woorden die ik schrijf steken hun kop diep in het zand

de wereld zakt door haar knieën

en niemand mag te dicht naderen om haar op te vangen

en toch

en toch

de lucht is nog nooit zo van de vogels geweest