Het is gek te lezen dat Brechtje hetzelfde ervaart als ik, althans dat lijkt zo, de dag erna.

Er is veel stilte en rust. Is dat wat een avond impulsen volgen oplevert, spelen waarbij voorzichtigheid een onderwerp werd. Waar niet werd overschreeuwt, waar niet werd overdanst, overspeeld, of welke over- dan ook. Het was zo anders als alle vorige Maitlands. Het was op jezelf en soms in verbinding, wat steeds meer werd. Uitmondend in een gezamenlijke performance die ik fragiel, intiem en mooi noem. 

Misschien was het als de speelkamer van vroeger waar alles kon, spelen tot je doorging tot het volgende. Van poppenhoek, naar knutselen voor de pop, terug naar de poppen, spelen tot je klaar bent. En dan opeens iets nieuws.

Is er een einde aan impulsen vroeg Brechtje zich af? En hoe breng je jezelf er toe om ze te volgen: dat is jezelf een drempel over duwen? Anders blijf je in die, eerder door mij genoemde, greppel zitten. 

Ik denk aan de werken van Michael Raedecker: groots in stilte.