Voorlopige tekst:

Even schrijven tussendoor. Even niet praten maar pen op papier en schrijven. Die wending is al eerder aan de orde geweest. Wending nummer 6 en de muze Clio met het schrijfstiftje. Die wending komt nog een keer terug omdat het schrijven zo rijk kan zijn. Nu door zonder terughouding je te laten gaan op het papier en je pen te volgen in wat hij te zeggen heeft. Zet je pen op het papier als je overeengekomen bent met jezelf of met de anderen met wie je bent om even associatief te schrijven te volgen wat er opkomt. Zet je pen op het papier schrijf en schrijf door. Schrijf niet te lang niet. Schrijf hele zinnen en als een gedachte is afgerond, sla dan een regel over en schrijf gewoon door met andere gedachten die inmiddels opkomen zijn en staan te trappelen om in het schrijven te komen. Rustig door schrijven en kijken waarheen het schrijven jouw leidt, als waren het schrijven een rattenvanger van Hamelen die je uit je huis trekt op een spoor wat je maar hoeft te volgen. Laat de pen de weg bepalen die je volgt. Schrijf een flink tijdje door. Zeker vijf of zeven of misschien wel 10 minuten, misschien wel een kwartier. Je kan het ook 's ochtends doen bij het wakker worden gewoon even schrijven en schrijven wat er opkomt. Later lees je het terug en haal je er vanzelf dingen uit waarvan je denkt dat ze bruikbaar zijn of iets te zeggen hebben. Met het associatief schrijven breng ik de muze Euterpe in verband, de verblijdende, die eigenlijk van de muziek is maar dit is een soort schrijven als muziek. Je volgt gewoon het liedje. Mee met muziek van het schrijven.

Euterpe- (de verblijdende) is de muze van de muziek. Van het fluitspel. Ze wordt vaak afgebeeld met twee fluiten die ze tegelijk bespeeld. Ze doet ook aan het ‘bezingen’ dat ze allemaal doen maar nu zonder te zingen of te schrijven. Maar dus door muziek te laten klinken. En wat dat teweeg brengt, de wending die hieruit opspringt is dus dat verblijdende. Prachtig woord: blij. Als ik ’s ochtends het station in Utrecht uitloop in Utrecht en er wordt accordeon gespeeld. Ik moet denken aan een oud radioprogramma dat onder de naam arbeidsvitaminen opmonterende muziek uitzond. Zo werkt dat dus: muziek J.

Uit Muzische Professionalisering.

Wat gebeurt er als de toeschouwer zich laat meeslepen, zichzelf verliest, zijn identiteit als het ware opgeeft in de muzische spelbeleving? Welke plaats heeft de vervoering? In het extatische van het spel laten we de rationele redelijkheid varen. Past dat nog wel bij werken, bij denken en bij resultaten halen? 

-v. Rosmalen (2016)

Lees hier verder.